คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 300/2488

เดิมมีพระราชกฤษฎีกาห้ามคนต่างด้าวรับจ้างทำการตัดผม ต่อมาในระหว่างพิจารณาคดีมีพระราชกฤษฎีกายกเลิกกฤษฎีกาเดิม คงห้ามการอาชีพบางอย่าง แต่ไม่ห้ามการตัดผมดั่งนี้ถือว่ากฎหมายใหม่ต่างกับกฎหมายเก่าลงโทษจำเลยไม่ได้

อ้างฎีกาที่ 623/85

ได้ความว่าเมื่อวันที่ ๒๑ ตุลาคม ๒๔๘๗ จำเลยเป็นคนต่างด้าวได้รับจ้างทำการตัดผม โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษ ต่อมาวันที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๔๘๗ ได้มีพระราชกฤษฎีกากำหนดอาชีพและวิชาชีพไว้ฉะเพาะคนไทย พ.ศ.๒๔๘๙ ยกเลิกพระราชกฤษฎีกาฯปี ๒๔๘๕ คงห้ามการประกอบอาชีพเพียง ๔ ประเภทซึ่งไม่เกี่ยวกับการรับจ้างตัดผม ขณะที่ออกพระราชกฤษฎีกาฉบับใหม่นั้นคดีนี้ยังอยู่ระหว่างพิจารณา

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าพระราชกฤษฎีกาที่ออกใหม่มิใช่ยกเลิกความผิด เป็นแต่กฎหมายมิได้ห้ามการตัดผมแล้วเท่านั้น จึงมิใช่เรื่องกฎหมายเก่าและใหม่ขัดแย้งกันในเรื่องโทษ จึงพิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาตัดสินว่าตามพระราชกฤษฎีกาใหม่นั้น คนที่ไม่มีสัญชาติไทยก็ทำการตัดผมได้โดยไม่ผิดกฎหมาย กฎหมายทีใช้อยู่ในขณะจำเลยทำการรับจ้างตัดผมจึงต่างกับกฎหมายที่ใช้อยู่ในขณะพิจารณาคดีนี้ ต้องใช้กฎหมายที่เป็นคุณแก่จำเลยที่สุดคือจะลงโทษจำเลยไม่ได้ จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้อง