คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 314/2493

ถูกขว้างด้วยตะบอกที่โหนกแก้มแผลเป็น กว้างครึ่งเซนติเมตร ยาว 4 เซนติเมตร ศาลชั้นต้นบันทึกบาดแผลไว้ว่า ให้ผู้ถูกทำร้ายอยู่ห่าง 2 วา ก็เห็นแผลเป็นได้ชัด ศาลพิเคราะห์แล้วเปนบาดแผลเสียโฉม ดังนี้ เมื่อตามสำนวนไม่ปรากฏเป็นอย่างอื่น ก็ต้องถือว่าบาดแผลเสียโฉมติดตัวอันเป็นบาดแผลสาหัส

ได้ความตามโจทก์ฟ้องและจำเลยรับว่า จำเลยได้ใช้ไม้ตะบองขว้างนายชื้นผู้เสียหายที่โหนแก้วขวา โจทก์ขอให้ลงโทษฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสถึงรูปหน้าเสียโฉมติดตัว จำเลยว่าไม่ถึงสาหัส ศาลชั้นต้นตรวจบันทึกแผลเป็นผู้เสียหายว่า แผลเป็นกว้างครึ่งเซนติเมตร ยาว ๔ เซนติเมตร

อยู่ห่างระยะ ๑ วาหรือ ๒ วา ก็สามารถเห็นแผลเป็นได้ชัดอยู่ตรงโหนกแก้มข้างขวา ศาลได้พิเคราะห์แล้วเป็นบาดแผนเสียโฉม

ศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุกจำเลยที่ ๑ ปี โดยลดกึ่งหนึ่งแล้ว ตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๖(๖)

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า บาดแผลนี้ไม่ได้ความว่าจะติดตัวตลอดไป และทำให้หน้าผู้เสียหายน่าเกลียดหรือหมดสวยงามอย่างใด ยังไม่เป็นบาดแผลสาหัส พิพากษาแก้ให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔ จำคุก ๖ เดือน โดยลดกึ่งหนึ่งแล้ว

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามบันทึกของศาลชั้นต้นในเรื่องบาดแผลนายขื้นนั้น เมื่อตามสำนวนไม่ปรากฏข้อเท็จจริงเป็นอย่างอื่น ก็ฟังว่าเป็นบาดแผลสาหัสถึงรูปหน้าเสียโฉมติดตัวตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๖(๖)

พิพากษาแก้ ให้บังคับคดตามศาลชั้นต้น