คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 317/2491

ซื้อซีเมนต์จากผู้ขายไว้โดยสุจริต ภายหลังปรากฏว่าซีเมนต์รายนี้ถูกคนร้ายลักมาจากผู้อื่น อัยการได้เป็นโจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษคนร้าย ศาลมีคำพิพากษาให้คืนแก่ผู้อื่นซึ่งเป็นเจ้าของ ดังนี้ ผู้ซื้อฟ้องเรียกเงินคืนจากผู้ขายได้และในกรณีเช่นนี้คดีอาญาที่อัยการฟ้องคนร้ายนั้นหาใช่คดีเดิมตามความหมายแห่ง ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 481 ไม่ ผู้ขายจะยกอายุความ 3 เดือนมาตัดฟ้องไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขายซีเมนต์ให้โจทก์ 58 ถุง ราคา 1,740 บาท จำเลยรับเงินไปแล้ว ต่อมาปรากฏว่าซีเมนต์รายนี้ถูกคนร้ายลักมาเดิมเป็นของกรมทหารบก มีคำพิพากษาของศาลให้คืนแก่กรมทหารบก โจทก์เอาซีเมนต์ไว้ไม่ได้ จึงเรียกเงินค่าซีเมนต์จากจำเลยผู้ขาย

จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์ทราบว่าเป็นของร้ายแล้วก็ยังซื้อและว่าคดีขาดอายุความ

ศาลชั้นต้น ฟังว่า โจทก์ซื้อซีเมนต์โดยไม่รู้ว่า เป็นของร้ายแต่คดีขาดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 481 จึง พิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ เห็นว่า ต้องใช้อายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 164 จึงพิพากษากลับให้จำเลยคืนเงินแก่โจทก์

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกา เห็นว่า คดีนี้ปรากฏว่า แต่เดิมมีคดีอาญาแต่คดีอาญานี้ หาใช่คดีเดิมตามความหมายแห่งมาตรา 481 ไม่ เพราะฉะนั้นจะใช้อายุความ 3 เดือนไม่ถูกส่วนมาตรา 143, 240 นั้นเล่า ก็เป็นเรื่องกำหนดระยะบอกล้างโมฆียกรรมและเรื่องอื่น ไม่เกี่ยวกับคดีนี้ จึงพิพากษายืน