คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3288/2533

บ้านพักของผู้เสียหายอยู่ภายในบริเวณโรงเรียนซึ่งมีรั้วลวดหนามกั้น จำเลยเข้าไปในบริเวณบ้านพักของผู้เสียหายในยามวิกาลโดยเจตนาจะลักไก่ของผู้เสียหายซึ่งถูกขังไว้ในสุ่มที่สามารถจะเปิดจับเอาไปได้โดยง่าย จำเลยไปอยู่ห่างจากสุ่มไก่ประมาณ 1 เมตร นับว่าใกล้ชิดติดกับตัวทรัพย์คือไก่ที่พร้อมจะเอาไปได้ในทันทีทันใด เป็นการลงมือลักทรัพย์แล้ว เมื่อกระทำไปไม่ตลอดย่อมมีความผิดฐานพยายามลักทรัพย์

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๐, ๓๓๔, ๓๓๕ พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ ๕) พ.ศ.๒๕๒๕ มาตรา ๑๐

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๕(๑) (ที่ถูกเป็นมาตรา ๓๓๕(๑) วรรคแรก) ประกอบมาตรา ๘๐ ให้จำคุก ๘ เดือน

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า บ้านพักของผู้เสียหายอยู่ภายในบริเวณของโรงเรียนซึ่งมีรั้วลวดหนามกั้น จำเลยเข้าไปในบริเวณบ้านพักของผู้เสียหายในยามวิกาลก็โดยเจตนาจะลักไก่ของผู้เสียหาย โดยไก่ของผู้เสียหายถูกขังไว้ในสุ่มี่สามารถจะเปิดจับเอาไปได้โดยง่าย จำเลยไปอยู่ห่างจากสุ่ไก่ประมาณ ๑ เมตร นับว่าใกล้ชิดติดกับตัวทรัพย์คือไก่ที่พร้อมจะเอาไปได้ในทันทีทันใดการกระทำของจำเลยจึงเป็นการลงมือลักทรัพย์แล้ว แต่เมื่อกระทำไปไม่ตลอด เพราะมีผู้พบเห็นและส่งเสียงร้องบอกขึ้นว่าเป็นขโมย จำเลยจึงวิ่งหนี จำเลยย่อมมีความผิดฐานพยายามลักทรัพย์

พิพากษากลับ ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น.