คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3301/2525

โจทก์เป็นลูกจ้างที่นายจ้างยอมให้ทำงานอยู่ในกรุงเทพมหานครตั้งแต่เริ่มเข้าทำงานตลอดมาเป็นเวลา 3 ปีเศษเหตุที่โจทก์ไม่สามารถไปทำงานต่างจังหวัดเพราะต้องดูแลบุตรซึ่งยังเล็กและป่วยเป็นโรคหัวใจพิการ ต่อมาจำเลยผู้เป็นนายจ้างสั่งให้โจทก์ไปทำงานต่างจังหวัดโดยไม่ได้ให้โอกาสและเวลาแก่โจทก์ในการปรับตัวและหาทางแก้ไขข้อขัดข้องดังกล่าวบ้างตามสมควร โจทก์ไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง ดังนี้ ไม่เป็นการฝ่าฝืนคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของนายจ้างเป็นกรณีร้ายแรง จำเลยเลิกจ้างโดยมิได้ตักเตือนเป็นหนังสือก่อนจึงต้องจ่ายค่าชดเชย

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำแล้วเลิกจ้างโจทก์โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าและไม่จ่ายค่าชดเชย ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์

จำเลยให้การว่าโจทก์ถูกไล่ออกเพราะขัดคำสั่งจำเลยเป็นเหตุให้จำเลยเสียหายอย่างร้ายแรง จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยจ้างโจทก์ให้ทำหน้าที่ขับรถยนต์ ตลอดเวลาจ้างจำเลยยินยอมให้โจทก์ขับรถและขายสินค้าในกรุงเทพมหานครโดยตลอด ในระยะ 3 ปีเศษโจทก์เคยออกต่างจังหวัดไม่เกิน 3 ครั้ง และเคยขับรถเก๋งส่วนบุคคลให้จำเลย2 - 3 เดือน ฟังได้แน่นอนว่าจำเลยยินยอมให้โจทก์ปฏิบัติหน้าที่เฉพาะในกรุงเทพมหานครเท่านั้น เหตุที่โจทก์ไม่สามารถออกต่างจังหวัดได้เพราะต้องดูแลบุตรชายซึ่งยังเล็กและป่วยเป็นโรคหัวใจโดยเคยได้รับการผ่าตัดแก้ไขโรคหัวใจพิการมาตั้งแต่กำเนิด เหตุที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะพนักงานขับรถส่งและขายสินค้าคนอื่นติดธุระ จำเลยจึงสั่งให้โจทก์ออกไปทำหน้าที่แทนในต่างจังหวัด แต่โจทก์ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งโดยอ้างความจำเป็นดังกล่าว วันรุ่งขึ้นจำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ ดังนี้ จึงเห็นได้ว่าการที่โจทก์ขัดคำสั่งของจำเลยก็เพราะความจำเป็นส่วนตัวของโจทก์ จำเลยน่าจะได้ให้โอกาสและเวลาแก่โจทก์ในการปรับตัวและหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้าดังกล่าว การกระทำของโจทก์จึงไม่ใช่การฝ่าฝืนคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของนายจ้างเป็นกรณีร้ายแรง เมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ได้ว่ากล่าวตักเตือนโดยออกหนังสือเตือนมาแล้ว จำเลยก็ต้องจ่ายค่าชดเชย

พิพากษายืน