คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 333/2512

โจทก์เป็นผู้เช่าที่ดินซึ่งมีบ้านของจำเลยปลูกอยู่โดยอาศัยสิทธิโจทก์โจทก์เคยฟ้องขับไล่จำเลยมาแล้วครั้งหนึ่งให้รื้อบ้านออกไปอ้างเหตุว่าจำเลยก่อความรำคาญ แต่โจทก์จำเลยได้ทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันโดยโจทก์ยอมรับว่าบ้านเป็นของจำเลยโจทก์จะไม่รบกวนสิทธิของจำเลยเกี่ยวกับบ้านต่อไปซึ่งศาลได้พิพากษาตามยอม คดีถึงที่สุดแล้วบัดนี้โจทก์กลับมาฟ้องขับไล่ให้จำเลยรื้อบ้านออกไปจากที่ดินอีกอ้างเหตุว่า จำเลยประพฤติตนไม่เหมาะสมโดยไม่ได้อ้างเหตุใหม่อะไรเลย ย่อมเป็นการรื้อร้องฟ้องคดีที่ได้มีคำพิพากษาหรือคำสั่งถึงที่สุดแล้วในประเด็นได้วินิจฉัยโดยอาศัยเหตุอย่างเดียวกัน เป็นฟ้องซ้ำ

โจทก์ทำสัญญาประนีประนอมยอมความไว้ว่า โจทก์จะไม่รบกวนสิทธิของจำเลยเกี่ยวกับบ้านต่อไป หากจำเลยมิได้กระทำการใดๆ ขึ้นใหม่ จำเลยก็ย่อมมีสิทธิที่จะอยู่ในที่ดินที่โจทก์เช่าต่อไป โจทก์จะอาศัยเหตุอย่างเดียวกับที่ฟ้องจำเลยและทำสัญญาประนีประนอมยอมความไว้แล้วมาฟ้องขับไล่จำเลยอีกมิได้

โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยรื้อบ้านของจำเลยออกไปจากที่ดินที่โจทก์เช่า และให้ใช้ค่าเสียหาย 4,500 บาท และค่าเสียหายต่อไปนับแต่เดือนพฤศจิกายน 2509 โดยโจทก์อ้างว่า จำเลยประพฤติตนไม่เหมาะสมโจทก์ไม่ประสงค์ให้อยู่ต่อไปและได้บอกกล่าวจำเลยให้ออกไปแล้ว

จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์เคยฟ้องขับไล่จำเลยและยอมความว่า จะไม่รบกวนสิทธิในบ้านของจำเลยอีกตลอดไป โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยอีกฟ้องโจทก์เคลือบคลุมและเป็นฟ้องซ้ำ จำเลยไม่เคยได้รับบอกกล่าวค่าเสียหายไม่มีมูลและสูงเกินกว่าเหตุ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย

ข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์รับฟังมาได้ความว่า เดิมโจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยให้รื้อบ้านพิพาทออกไปจากที่ดินที่โจทก์เช่ารายนี้อ้างเหตุว่า จำเลยก่อความรำคาญ ในที่สุดศาลพิพากษาตามสัญญาประนีประนอมยอมความว่า โจทก์ยอมรับว่า บ้านเป็นของจำเลยโจทก์จะไม่รบกวนสิทธิของจำเลยเกี่ยวกับบ้านรายพิพาทนี้ต่อไป คดีถึงที่สุดแล้ว

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยให้รื้อบ้านพิพาทออกไปจากที่ดินที่โจทก์เช่ารายนี้อีก อ้างเหตุว่าจำเลยประพฤติตนไม่เหมาะสมเป็นการรื้อร้องฟ้องคดีที่ได้มีคำพิพากษาหรือคำสั่งถึงที่สุดแล้วในประเด็นที่ได้วินิจฉัยโดยอาศัยเหตุอย่างเดียวกัน ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 148อนึ่ง ในคดีเดิมโจทก์ได้ทำสัญญาประนีประนอมยอมความไว้ว่า โจทก์จะไม่รบกวนสิทธิของจำเลยเกี่ยวกับบ้านดังกล่าวต่อไปถ้าจำเลยมิได้กระทำการใด ๆ ขึ้นใหม่ จำเลยก็ย่อมมีสิทธิที่จะอยู่ในที่เช่านี้ต่อไปคดีนี้โจทก์มิได้อ้างเหตุใหม่อะไรเลย คงอ้างเหตุอย่างเดียวกับที่ฟ้องจำเลยและทำสัญญาประนีประนอมยอมความไว้แล้ว โจทก์จึงฟ้องขับไล่จำเลยในคดีนี้อีกมิได้เพราะเป็นฟ้องซ้ำ

พิพากษายืน