คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 343/2491

คดีอาญาที่เป็นความผิดต่อส่วนตัวนั้น เมื่อโจทก์บรรยายมาในฟ้องแล้วว่า ผู้เสียหายได้ร้องทุกข์ขอให้นำคดีขึ้นว่ากล่าวตามกฎหมายแล้วฝ่ายจำเลยก็มิได้คัดค้านร้องทุกข์เช่นนี้ คดีไม่จำเป็นต้องนำสืบถึงการร้องทุกข์ อ้างฎีกาที่ 489/2488 ทั้งทางพิจารณาที่ปรากฏ ก็ไม่ได้ความว่าคดีไม่มีการร้องทุกข์ ดังนี้จำเลยจะหยิบยกเป็นข้อโต้เถียงชั้นศาลสูงไม่ได้

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานบุกรุกและข่มขืนกระทำชำเราตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 243, 329 และกล่าวด้วยว่า ผู้เสียหายได้ร้องทุกข์ขอให้นำคดีขึ้นว่ากล่าวตามกฎหมายแล้ว

จำเลยปฏิเสธความรับผิด แต่มิได้ให้การต่อสู้คัดค้านในเรื่องที่ผู้เสียหายร้องทุกข์ประการใด

ศาลชั้นต้นฟังว่า ไม่มีการร้องทุกข์ จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ เห็นว่า มีการร้องทุกข์แล้ว พิพากษากลับให้ลงโทษจำเลย ตามมาตรา 243 ซึ่งเป็นบทหนักบทเดียว

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ฟ้องของโจทก์กล่าวไว้ชัดเจนว่า ผู้เสียหายได้ร้องทุกข์ขอให้นำคดีขึ้นว่ากล่าวตามกฎหมายแล้ว ฝ่ายจำเลยมิได้ต่อสู้คัดค้านว่าผู้เสียหายไม่ได้มีการมีการร้องทุกข์ประการใด คดีจึงไม่จำเป็นต้องมีการนำสืบถึงการร้องทุกข์(อ้างคำพิพากษาฎีกาที่ 489/2488) ทั้งตามทางพิจารณาที่ปรากฏก็ไม่ได้ความว่าคดีนี้ไม่มีการร้องทุกข์ โจทก์จึงมีอำนาจฟ้อง

ส่วนข้อเท็จจริง เห็นว่าจำเลยกระทำผิดจริง จึงพิพากษายืน