คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 361/2485

ข้อกฎหมายที่ไม่มีประเด็นหรือโต้แย้งกันมาแต่ศาลชั้นต้น ฎีกาไม่ได้. หากอ้างว่าศาลล่างวินิจฉัยข้อเท็จจริงคลาดเคลื่อนจากพะยานหลักฐานในสำนวน+องปรากฏด้วยว่าความข้อนั้นเป็นข้อสำคัญในคดี.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำหนังสือสัญญาเช่านาโจทก์ ภายหลังไม่ยอมทำสัญญาเช่าต่อทั้งขัดขวางไม่ให้คนอื่นเช่าจากโจทก์ ขอให้ขับไล่และเรียกค่าเสียหาย จำเลยต่อสู้ว่าไม่ได้เช่านาโจทก์ แต่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของนารายนี้มาเอง ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยตามฟ้อง.

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน.

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าตามที่จำเลยฎีกาว่ายังมีที่อีก ๒๙ ไร่รวมอยู่ในแผนที่พิพาทเป็นป่าควรฟังว่าเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินนั้น มิใช่ประเด็นหรือข้อโต้แย้งที่ได้ว่ากันมาแต่ศาลชั้นต้น จึงไม่รับวินิจฉัยส่วนที่ว่าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ ๑ เซ็นชื่อเป็นผู้เช่าโดยความจริงจำเลยที่ ๒ เป็นผู้เซ็นแทน จึงเป็นการคลาดเคลื่อนต่อคำพะยานหลักฐานนั้น ก็มิใช่ข้อความสำคัญในคดีจึงพิพากษาให้ยกฎีกาจำเลย.