โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเขียนจดหมายขอให้และรับว่าจะให้เงินสินบนจำนวน ๒,๐๐๐ บาท แก่ บ.พนักงานสอบสวน เพื่อจูงใจให้ปล่อยผู้ต้องหาจากข้อหาเล่นการพนัน อันเป็นการกระทำอันมิชอบด้วยหน้าที่ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๑๔๔, ๑๖๗
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๑๔๔, ๑๖๗ เป็นกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษตาม มาตรา ๑๖๗ ซึ่งเป็นกฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุด จำคุก ๖ เดือน
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาตามที่โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามฟ้องนั้นศาลฎีกาเห็นว่า ข้อความในจดหมายที่จำเลยเขียนถึง บ.ว่า "เรียน ร.ต.ท.บัญญัติ คำทอง คดีการพนันน้ำเต้า ปู ปลา ที่ห้วยน้ำดิบนั้น ถึงแม้จะเสียศาลหรือเสียที่โรงพักก็มีค่าเท่ากันคนละไม่กี่ร้อยบาท จึงขอความกรุณาใช้ดุลพินิจแบบปรัชญาทางเศรษฐกิจ เพื่อไม่ให้เสียเวลาของทั้งสองฝ่าย ทั้งหมด ๖ คน คนละ ๓๐๐ บาท ๒,๐๐๐ บาท เป็นค่าบำรุงโรงพัก"นั้น ไม่มีข้อความตอนใดพอแปลความหมายได้ว่าจำเลยขอหรือรับว่าจะให้เงินหรือทรัพย์สินหรือประโยชน์อื่นใดแก่ บ.เพื่อจูงใจไม่ให้ดำเนินคดีแก่ผู้ต้องหาที่ถูกจับกุมในข้อหาเล่นการพนันแต่อย่างใด ข้อความในจดหมายมีลักษณะขอร้องให้ บ.ช่วยเปรียบเทียบปรับผู้ต้องหาให้คดีเสร็จเด็ดขาดไปในชั้นสถานีตำรวจโดยไม่ต้องให้คดีถึงศาลเท่านั้น โดยจำเลยแสดงความเห็นไว้ในจดหมายในทำนองว่าคดีการพนันน้ำเต้าปูปลานั้น ไม่ว่าจะเป็นชั้นศาลหรือชั้นสถานีตำรวจก็ถูกลงโทษปรับเพียงกันและเพื่อฝ่ายผู้ต้องหาและฝ่ายเจ้าพนักงานตำรวจจะได้ไม่เสียเวลาและเป็นการประหยัดการกระทำของจำเลยเช่นนี้ไม่เป็นความผิดตามฟ้อง ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษามานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน