คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3862/2528

ผู้เสียหายถูกตีที่ชายโครงซ้าย เกิดเหตุแล้ว 7 - 8 วันก็ไปตามงานตามปกติ ภายหลังจากเกิดเหตุ 17 วัน ได้ไปหาแพทย์ เอกซเรย์แล้วพบว่ากระดูกซี่โครงซ้ายร้าว 2 ซี่ แพทย์จ่ายยาให้ไปรับประทานที่บ้านมิได้รับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล โดยแพทย์มีความเห็นว่าจะต้องรักษาเกินกว่า 21 วันจึงหาย ดังนี้ ยังถือไม่ได้ว่าผู้เสียหายทุพพลภาพหรือป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาเกินกว่า 20 วัน หรือจนประกอบกรณียกิจตามปกติไม่ได้เกินกว่า 20 วัน ตามความหมายของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297 (8) จำเลยคงมีความผิดตามมาตรา 295 เท่านั้น

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้ใช้ไม้ตีผู้เสียหาย ๑ ทีที่หน้าอกเป็นเหตุให้ผู้เสียหายได้รับอันตรายสาหัสต้องทุพพลภาพป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาเกินกว่ายี่สิบวัน และจนประกอบกรณียกิจตามปกติไม่ได้เกินกว่า ๒๐ วัน ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยใช้ไม้ตีผู้เสียหายที่ชายโครงซ้าย ผู้เสียหายมีอาชีพรับจ้างเผาถ่าน เกิดเหตุแล้วผู้เสียหายไม่ได้ไปเผาถ่าน ๗ - ๘ วัน เนื่องจากเจ็บที่ชายโครงซ้าย จากนั้นไปเผาถ่านตามปกติ ครั้นภายหลังจากเกิดเหตุ๑๗ วัน ผู้เสียหายไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาล ผลเอกซเรย์พบว่ากระดูกซี่โครงซ้ายร้าว ๒ ซี่ แพทย์จ่ายยาให้ไปรับประทานที่บ้าน มิได้รับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล เห็นว่า แม้แพทย์มีความเห็นว่าจะต้องรักษาเกินกว่า ๒๑ วันก็ตาม ยังถือไม่ได้ว่าผู้เสียหายทุพพลภาพหรือป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาเกินกว่า ๒๐ วัน หรือจนประกอบกรณียกิจตามปกติไม่ได้เกินกว่า ๒๐ วัน ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗ (๘) จำเลยมีความผิดตามมาตรา ๒๙๕ เท่านั้น

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๕.