คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 390/2496

ในคดีที่ศาลพิพากษาให้จำเลยกับบริวารออกจากสถานที่เช่าของโจทก์ โจทก์ได้ขอบังคับคดี ขอให้ศาลขับไล่บุคคลที่

อยู่ในสถานที่เช่า อ้างว่าเป็นบริวารของจำเลย บุคคลในจำนวนนั้นบางคนยื่นคำร้องคัดค้านว่า ไม่ใช่บริวารของจำเลย แต่เป็นผู้เช่าช่วง ได้โต้เถียงกันขึ้นมาจนถึงศาลฎีกา จึงปรากฎว่าจำเลยและบริวารทั้งหลายได้ออกไปจากที่ดินของโจทก์ และสิ่งก่อสร้างทั้งหลายโจทก์ก็ได้รื้อออกหมดแล้ว ดังนี้ ศาลไม่จำต้องออกหมายบังคับให้ เพราะการบังคับคดีเรื่องขับไล่ออกจากสิ่งก่อสร้างหมดความจำเป็นที่จะต้องสั่งอย่างใดแล้ว

คดีนี้พิพาทกันในชั้นบังคับคดี โดยศาลแพ่งพิพากษาให้จำเลยกับบริวารออกจากกสถานที่เช่าของโจทก์ ฯลฯ

ผู้ร้องยื่นคำร้องคัดค้านว่า ไม่ใช่บริวาร หากแต่เป็นผู้เช่าช่วงโดยโจทก์ยินยอม ศาลแพ่งพิจารณาสืบพยานแล้ว สั่งขับไล่

ผู้ร้องทุกคน

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ผู้ร้องเช่าช่วง จึงพิพากษายกคำสั่งศาลแพ่งที่บังคับผู้ร้องออกจากที่รายพิพาทเสีย.

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกา ตรวจสำนวนแล้วปรากฎ จากคำแถลงของโจทก์ว่า จำเลยและบริวารทั้งหลายได้ออกไปจากที่ดินของโจทก์ และ

สิ่งก่อสร้างทั้งหลายโจทก์ก็ได้รือออกหมดแล้ว ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ การบังคับคดีในเรื่องขับไล่ออกจากสิ่งปลูกสร้างหมดความจำเป็นที่จะต้องสั่งอย่างใดแล้ว ศาลไม่จำต้องออกหมายบังคับให้ จึงให้ยกฎีกาโจทก์ ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นนี้ เป็นพับ.