คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 390/2499

เช่าห้องเพื่ออยู่อาศัยและเป็นที่ทำการทนายความด้วยนั้นย่อมถือว่าเป็นเคหะได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ

โจทก์ฟ้องว่าเดิมจำเลยเช่าห้องเพื่อประกอบการค้า แล้วจำเลยย้ายร้านค้าไปอยู่ห้องตรงกันข้ามส่วนห้องรายพิพาทจำเลยใช้เป็นสำนักงานทนายความเป็นอาชีพของจำเลย นอกจากนั้นจำเลยยังใช้เป็นสำนักงานอันมีวัตถุประสงค์ทำนองการค้าหากำไรอีกอย่างหนึ่งด้วยจึงขอให้ขับไล่

จำเลยให้การปฏิเสธ อ้างว่าเป็นเคหะได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ยกฟ้องและศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าข้อเท็จจริงต้องฟังตามศาลล่างว่าจำเลยใช้ห้องพิพาทเพื่ออยู่อาศัยและเป็นที่ทำการทนายความของจำเลยด้วย พฤติการณ์เช่นนี้ต้องถือว่าห้องพิพาทเป็นเคหะได้รับความคุ้มครอง

จึงพิพากษายืน