คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3902/2534

โจทก์เป็นผู้รับประกันภัยอ้างว่าได้รับช่วงสิทธิของผู้เอาประกันภัยมาฟ้องบังคับจำเลย โดยนำเอาสัญญาเช่าซื้อมานำสืบประกอบฐานะของผู้เอาประกันภัยว่าเป็นผู้มีส่วนได้เสียในเหตุที่ประกันภัยไว้ มิได้นำสืบบังคับตามสัญญาเช่าซื้อโดยตรง แม้สัญญาเช่าซื้อมิได้ปิดอากรแสตมป์ก็รับฟังได้ จำเลยประกอบธุรกิจโรงแรมมีระเบียบว่าผู้เข้าพักต้องแจ้งให้ทางจำเลยทราบว่า มีรถยนต์เข้ามาจอดในที่จอดรถด้วย เพื่อจะได้จัดพนักงานดูแล มิฉะนั้นหากเกิดความเสียหายหรือสูญหายจำเลยจะไม่รับผิดชอบ ต่อมา ร. ได้เข้าพักในโรงแรมจำเลยโดยนำรถยนต์ไปจอดในที่จอดรถของโรงแรมจำเลย แต่ไม่ได้แจ้งให้จำเลยทราบเมื่อปรากฏว่า ร. มิได้ตกลงด้วยชัดแจ้งในการยกเว้นหรือจำกัดความรับผิดดังกล่าวของจำเลย ระเบียบดังกล่าวจึงเป็นโมฆะ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 677 จำเลยจะบอกปัดความรับผิดไม่ได้ เมื่อรถยนต์ของ ร.หายไปจากที่จอดรถของโรงแรมจำเลยร.ได้แจ้งให้ พ. ซึ่งเป็นผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมจำเลยทราบ แต่พ.ปฏิเสธความรับผิดดังนี้ถือได้ว่าร. บอกกล่าวให้จำเลยทราบแล้ว เมื่อโจทก์ในฐานะผู้รับประกันภัยจ่ายเงินให้แก่ผู้รับประโยชน์ไปตามสัญญาประกันภัยและรับช่วงสิทธิมาเรียกร้องเอาจากจำเลยเช่นนี้ โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องโดยไม่จำต้องทวงถามจำเลยก่อน

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นผู้รับช่วงสิทธิจากผู้เอาประกันภัยในการเรียกร้องเอาจากจำเลยในฐานะเจ้าของและผู้ประกอบกิจการโรงแรมที่รถยนต์เอาประกันภัยหายไป ขอให้จำเลยชดใช้เงินจำนวน 81,923.29 บาทพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี ของจำนวนเงิน 80,000 บาทนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง เพราะไม่เคยบอกกล่าวให้จำเลยทราบ ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม นายรุ่งโรจน์ อุดมวินิจศิลป์ไม่ใช่เจ้าของรถยนต์ไม่มีสิทธินำรถยนต์ไปประกันภัยไว้กับโจทก์นายรุ่งโรจน์นำรถยนต์ไปจอดในโรงแรมของจำเลยแต่มิได้แจ้งให้จำเลยทราบ การที่รถยนต์สูญหายถือได้ว่าเป็นความผิดของนายรุ่งโรจน์ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 80,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันที่ 16 สิงหาคม 2528 เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า ก่อนเกิดเหตุนายรุ่งโรจน์อุดมวินิจศิลป์ ได้เข้าพักในโรงแรมของจำเลยโดยได้นำรถยนต์ไปจอดที่บริเวณที่จอดรถของโรงแรมจำเลย แล้วต่อมารถยนต์คันดังกล่าวหายไป แล้ววินิจฉัยข้อกฎหมายว่า เห็นว่า คดีนี้โจทก์ซึ่งเป็นผู้รับประกันภัยอ้างว่าได้รับช่วงสิทธิของผู้เอาประกันภัยมาฟ้องบังคับจำเลย โดยนำเอาสัญญาเช่าซื้อมานำสืบประกอบฐานะของผู้เอาประกันภัยว่าเป็นผู้มีส่วนได้เสียในเหตุที่ประกันภัยไว้มิได้นำสืบบังคับตามสัญญาเช่าซื้อโดยตรง แม้สัญญาเช่าซื้อจะมิได้ปิดอากรแสตมป์ก็รับฟังได้ ดังนั้น จึงต้องฟังว่านายรุ่งโรจน์เป็นผู้มีส่วนได้เสียตามสัญญาประกันภัยหมาย จ.4 จำเลยอ้างว่านายรุ่งโรจน์ไม่ได้บอกว่าเข้าพักโรงแรมโดยมีรถยนต์มาด้วยและไม่ได้บอกฝากไว้ จำเลยไม่ต้องรับผิดในฐานะเจ้าสำนักโรงแรมเห็นว่า แม้จะมีระเบียบว่า ผู้เข้าพักต้องแจ้งให้ทางโรงแรมทราบว่ามีรถยนต์มาจอดในที่จอดรถด้วยเพื่อจะได้จัดพนักงานคอยดูแล มิฉะนั้นหากเกิดความเสียหายหรือสูญหาย จำเลยจะไม่รับผิดชอบก็ตาม แต่ไม่ปรากฏว่านายรุ่งโรจน์ได้ตกลงด้วยชัดแจ้งในการยกเว้นหรือจำกัดความรับผิดดังกล่าว ดังนั้นระเบียบดังกล่าวจึงเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 677 จำเลยจะบอกปัดความรับผิดไม่ได้ ส่วนที่จำเลยอ้างว่าโจทก์ไม่เคยบอกกล่าวให้จำเลยชำระหนี้ตามฟ้อง ถือไม่ได้ว่าจำเลยผิดนัดต่อโจทก์หรือโต้แย้งสิทธิโจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องนั้น เห็นว่า ภายหลังจากที่นายรุ่งโรจน์ทราบว่ารถยนต์ตามฟ้องหายไปขณะที่จอดอยู่ภายในโรงแรมของจำเลยนายรุ่งโรจน์ได้แจ้งให้นายไพศาล สุวคนธ์ ผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมทราบ แต่นายไพศาลปฏิเสธความรับผิด ดังนี้ย่อมถือได้ว่านายรุ่งโรจน์ได้บอกกล่าวให้จำเลยทราบแล้ว เมื่อโจทก์ในฐานะผู้รับประกันภัยจ่ายเงินให้แก่ผู้รับประโยชน์ไปตามสัญญาประกันภัยและรับช่วงสิทธิมาเรียกร้องเอาจากจำเลยเป็นคดีนี้ โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องจำเลยได้โดยไม่จำต้องทวงถามจำเลยก่อนอีก

พิพากษายืน