คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 392/2496

จำเลยใช้ให้คนผู้หนึ่งไปเป็นผู้ว่าจ้างคนอื่น ให้ใช้อาวุธปืนยิงผู้ที่จำเลยโกรธเคืองให้ถึงแก่ความตายดังนี้ เมื่อผู้ที่รับใช้รู้สึกสำนึกตัวกลัวความผิดไม่ไปจ้างคนตามที่จำเลยใช้เช่นนี้ ถือได้ว่าจำเลยมิได้ใช้ให้ผู้นั้นกระทำความผิดด้วยตนเองโดยตรงเป็นแต่ให้ผู้นั้นหาจ้างคนมากระทำความผิดอีกชั้นหนึ่งซึ่งเท่ากับใช้ให้ผู้นั้นไปกระทำความผิดตามมาตรา 174 นั่นเองจึงอยู่ในขั้นเตรียมการ ยังห่างไกลต่อผลมาก จำเลยย่อมไม่มีความผิดตามมาตรา 174 วรรค 1

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้จ้างนายวีระ หรือประยงค์ให้เป็นผู้ว่าจ้างคนให้ใช้อาวุธปืนยิงนายวิศิษฐ์ให้ถึงแก่ความตาย ฯลฯ นายวีระหรือประยงค์ได้รับเงินจากจำเลยแล้ว ไม่จัดการว่าจ้างคนให้ไปยิงผู้เสียหายตามความประสงค์ของจำเลยเพราะนายวีระหรือประยงค์รู้สึกสำนึกตัวกลัวความผิดจึงมอบเงินคืนแก่จำเลย ขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 174 ประกอบด้วยมาตรา 249, 250

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยมิได้ใช้ให้นายวีระกระทำความผิดด้วยตนเองโดยตรง เป็นแต่ให้นายวีระหาจ้างคนมากระทำความผิดอีกชั้นหนึ่งซึ่งเท่ากับว่าใช้ให้นายวีระไปกระทำความผิดตามมาตรา 174 นั่นเองอยู่ในชั้นเตรียมการ ยังห่างไกลต่อผลมาก จำเลยไม่มีความผิดตามมาตรา 174 วรรค 1 ดังที่โจทก์ฎีกามา ศาลล่างพิพากษาชอบแล้วจึงให้ยกฎีกาโดยพิพากษายืน