คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 392/2496

จำเลยใช้ให้คนผู้หนึ่งไปเป็นผู้ว่าจ้างคนอื่น ให้ใช้อาวุธปืนยิงผู้ที่จำเลยโกรธเคืองให้ถึงแก่ความตาย ดังนี้ เมื่อผู้ที่รับใช้รู้สึกสำนึกตัวกลัวความผิดไม่ไปจ้างคนตามที่จำเลยใช้ เช่นนี้ ถือได้ว่าจำเลยมิได้ใช้ใช้ผู้นั้นกระทำความผิดด้วยตนเองโดยตรง เป็นแต่ให้ผู้นั้นหาจ้างคนมากระทำความผิดอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งเท่ากับใช้ให้ผู้นั้นไปกระทำความผิดตามมาตรา 174 นั่นเอง จึงอยู่ในชั้นเตรียมการ ยังห่างไกลต่อผลมา จำเลยย่อมไม่มีความผิดตามมาตรา 174 วรรค 1./

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้จ้างนายวีระ หรือประยงค์ให้เป็นผู้ว่าจ้างคนให้ใช้อาวธปืนยิงนายวิศิษฐ์ให้ถึงแก่ความตาย

ฯลฯ นายวีระหรือประยงค์ได้รับเงินจากจำเลยแล้ว ไม่จัดการว่าจ้างคนให้ไปยิงผู้เสียหายตามความประสงค์ของจำเลย

เพราะนายวีระหรือประยงค์รู้สึกสำนึกตัวกลัวความผิดจึงมอบเงินคืนแก่จำเลย ขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะ

อาญามาตรา ๑๗๔ ประกอบด้วยมาตรา ๒๔๙, ๒๕๐.

จำเลยปฎิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยมิได้ใช้ให้นายวีระกระทำความผิดด้วยตนเองโดยตรง เป็นแต่ให้นายวีระหาจ้างคนมากระทำ

ความผิดอีก ซึ่งเท่ากับว่าใช้นายวีระไปกระทำความผิดตามมาตรา ๑๗๔ นั่นเอง อยู่ในชั้นเตรียมการ ยังห่างไกลต่อผลมาก

จำเลยไม่มีความผิดตามมาตรา ๑๗๔ วรรค ๑ ดังที่โจทก์ฎีกามา ศาลล่างพิพากษาชอบแล้ว จึงให้ยกฎีกาโดยพิพากษายืน.