โจทก์ฟ้องว่าโจทก์มีกรรมสิทธิ์ที่ดินเนื้อที่ ๖๑ ตารางวา ได้มาโดยเอาตึกแถว ๒ ห้องของโจทก์แลกเปลี่ยนกับที่ดินนางลิ้ม โจทก์ได้รับอนุมัติให้ถือกรรมสิทธิ์ที่ดินได้ พนักงานเจ้าหน้าที่ได้ทำนิติกรรมแลกเปลี่ยนให้ และโจทก์ได้ครอบครองที่ดินมากว่า ๑๐ ปี ต่อมาโจทก์นำช่างแผนที่ทำการรังวัด เจ้าพนักงานที่ดินเตรียมออกโฉนดให้โจทก์เรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อโจทก์ไปขอรับโฉนด จำเลยซึ่งเป็นเจ้าพนักงานที่ดินกลับกล่าวหาและสั่งให้โจทก์จำหน่ายที่ดินเสีย ขอให้พิพากษาว่าที่ดินเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ ห้ามจำเลยเกี่ยวข้อง
จำเลยให้การว่าโจทก์เป็นคนต่างด้าว ได้ที่ดินตามฟ้องมาโดยมิได้รับอนุญาตตามกฎหมาย แม้นายอำเภอจะได้จดทะเบียนสิทธิ์และนิติกรรมแลกเปลี่ยนที่ดินให้โจทก์ก็ดี นายอำเภอหาใช่เจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาจอนุญาตไม่ นิติกรรมนั้นจึงเป็นโมฆะ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับว่า โจทก์มีสิทธิในที่ดินพิพาท
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์เป็นคนต่างด้าวสัญชาติจีน เมื่อโจทก์นำสืบไม่ได้ว่าโจทก์ได้รับอนุญาตให้มีที่ดินในส่วนที่เกี่ยวข้องกับคนต่างด้าวได้ตามกฎหมาย ฉะนั้น แม้โจทก์จะได้จดทะเบียนสิทธิและนิติกรรมแลกเปลี่ยนที่ดิน และได้ครอบครองที่รายนี้มากว่า ๑๐ ปีแล้วก็ตาม โจทก์หาได้กรรมสิทธิ์ในที่รายนี้ไม่ เพราะการจดทะเบียนสิทธิหรือนิติกรรมต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับที่ดินไม่ชอบด้วยกฎหมายเป็นโมฆะมาแต่ต้น ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าโจทก์มีสิทธิในที่พิพาทนั้น ยังไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา
พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์