คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 404/2497

มีคนฉุดคร่าห์และจะแทงบุตรสาวจำเลยๆ จึงใช้มีดพร้าฟันไป แต่ตรงที่เกิดเหตุบังเงามืด แม้จำเลยฟันพลาดไปถูกคนอื่น ซึ่งเข้าช่วยบุตรสาวจำเลยถึงแก่ความตาย การกระทำของจำเลยก็เป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ

โจทย์ฟ้องว่า จำเลยเป็นบิดานางสาวช้อยๆ ถูกนายเจียรฉุดคร่าห์ และจะแทง นายเพียงได้เข้าช่วยนางสาวช้อย แล้วนายผุดจำเลยได้ใช้มีดพร้าฟันไปถูกนายเพียรตาย ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙,๔๔,

จำเลยให้การว่า ได้กระทำไปโดยเข้าใจผิดว่า ผู้ตายเป็นพวกที่ฉุดคร่าห์นางสาวช้อย และเป็นคนแทงนางสาวช้อย

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยสำคัญผิด เป็นเรื่องขาดเจตนา พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยไม่มีเจตนาฆ่านายเพียร เป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ ตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๕๐ พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยเจตนาจะทำร้ายนายเจียรผู้ฉุดคร่าห์ และจะแทงบุตรสางจำเลยต่อหน้าจำเลย จำเลยเจตนากระทำแก่นายเจียร แต่ตรงนั้นบังเงามือเห็นไม่ถนัด และนายเจียรกับนายเพียรกำลังอยู่ใกล้กัน จึงพลาดพลั้งไป จำเลยไม่ได้เจตนากระทำแก่นายเพียร การกระทำของจำเลยชอบด้วย ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๕๐ พิพากษายืน