คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 41/2491

องค์สำคัญแห่งความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 306คือการฉ้อโกงซึ่งตามมาตรา 304 ว่าต้องมีการหลอกลวง ฯลฯผู้ที่ถูกหลอกลวงตามมาตรา 306(4) ก็คือ ผู้ซื้อ ผู้รับทรัพย์ไว้เป็นประกันผู้รับจำนำผู้รับจำหน่าย เจ้าของกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ หาได้ถูกหลอกลวงไม่ ฉะนั้นเจ้าของกรรมสิทธิ์จึงไม่เป็นผู้เสียหายและไม่มีสิทธิฟ้องผู้ฉ้อโกงเป็นคดีอาญา

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยมีเจตนาทุจริตฉ้อโกงโจทก์โดยจำเลยเอานาของโจทก์ 1 แปลงไปขายให้นายทาโดยจำเลยไม่มีอำนาจขายได้ ทั้งโจทก์ก็มิได้รู้เห็น หรืออนุญาตในการขายนี้ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญา มาตรา 306 ข้อ 4

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าองค์สำคัญแห่งความผิดตามมาตรา 306 คือการฉ้อโกงซึ่งมาตรา 304 ว่า ต้องมีการหลอกลวง ฯลฯ และผู้ที่หลอกลวงตามข้อ 4 นี้คือ ผู้ซื้อ ผู้รับทรัพย์ไว้เป็นประกัน ผู้รับจำนำ ผู้รับจำหน่ายฝ่ายเจ้าของกรรมสิทธิ์ในทรัพย์หาได้ถูกหลอกลวงไม่ แม้โจทก์จะเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ โจทก์ก็ไม่เป็นผู้เสียหายในเรื่องนี้ จึงไม่มีสิทธิที่จะฟ้องคดีอาญา จึงพิพากษายืน