คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 41/2491

องค์สำคัญแห่งความผิดตาม ก.ม.อาญามาตรา 306 คือ การฉ้อโกงซึ่งตามมาตรา 304 ว่าต้องมีการหลอกลวง ฯลฯ ผู้ที่ถูกหลอกลวงตามมาตรา 306(4) ก็คือ ผู้ซื้อ ผู้รับทรัพย์ ไว้เป็นประกัน ผู้รับจำนำ ผู้รับจำหน่าย เจ้าของกรรมสิทธิในทรัพย์ หาได้ถูกหลอกลวงไม่ ฉะนั้นเจ้าของกรรมสิทธิจึงไม่เป็นผู้เสียหายและไม่มีสิทธิฟ้องผู้ฉ้อโกงเป็นคดีอาญา.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยมีเจตนาทุจริตฉ้อโกงโจทก์ โดยจำเลยเอานา ของโจทก์ ๑ แปลงไปขายให้นายทา โดยจำเลยไม่มีอำนาจขายได้ ทั้งโจทก์ก็มิได้รู้เห็น หรืออนุญาตในการขายนี้ ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.อาญามาตรา ๓๐๖ ข้อ ๔

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าองค์สำคัญแห่งความผิดตามมาตรา ๓๐๖ คือการฉ้อโกง ซึ่งมาตรา ๓๐๔ ว่า ต้องมีการหลอกลวง ฯลฯ และผู้ที่หลอกลวงตามข้อ ๔ นี้คือ ผู้ซื้อ ผู้รับทรัพย์ไว้เป็นประกัน ผู้รับจำนำ ผู้รับจำหน่าย ฝ่ายเจ้าของกรรมสิทธิในทรัพย์หาได้ถูกหลอกลวงไม่ แม้โจทก์จะเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ โจทก์ก็ไม่เป็นผู้เสียหายในเรื่องนี้ จึงไม่มีสิทธิที่จะฟ้องคดีอาญา จึงพิพากษายืน.