คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 42/2498

เมื่อกรณีมีเหตุสุดวิสัยและฉุกเฉินจำเลยไม่อาจจะไปยื่นคำให้การต่อศาลที่รับประทับฟ้องไว้ทันตามกำหนดและจำเลยได้ยื่นคำร้องขอต่อศาลที่จำเลยมีภูมิลำเนา อยู่เพื่อขออนุญาตขยายกำหนดเวลายื่นคำให้การ ศาลที่จำเลยมีภูมิลำเนาอยู่นั้นมีอำนาจที่จะสั่งอนุญาตให้ขยายกำหนดเวลายื่นคำให้การได้

โจทก์ฟ้องอ้างการครองครองจำเลยให้การว่า โจทก์อาศัยแต่ไม่แจ้งชัดว่าอาศัยผู้ใด ประเด็นคงมีว่าโจทก์อาศัยหรือไม่นั้น จำเลยมีหน้าที่สืบก่อน คำให้การจำเลยจึงไม่เคลือบคลุม

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลแสดงว่าที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์โดยโจทก์ซื้อมาจากผู้มีชื่อและได้ครอบครองโดยความสงบและเปิดเผยด้วยเจตนาเป็นเจ้าของมา ๓๘ ปีแล้ว

จำเลยต่อสู้ว่า บุพพการีของจำเลยให้โจทก์อาศัยจะมาเถียงการครอบครองไม่ได้

ศาลชั้นต้นไม่เชื่อว่าโจทก์ได้ซื้อมา โจทก์เข้าอยู่ในที่พิพาทโดยอาศัย พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายข้อแรกที่โจทก์คัดค้านว่าศาลแพ่งไม่มีอำนาจสั่งอนุญาตให้ยืดเวลายื่นคำให้การแล้วเห้นว่าจำเลยมีภูมิลำเนาอยู่ในกรุงเทพฯ มีรถไฟไปยังจังหวัดนครศรีธรรมราชอาทิตย์ละ ๓ ครั้ง กินเวลา เดินทาง ๒ วัน จึงถึง จำเลยจำเป็นต้องหาหลักฐานการครอบครองซึ่งได้เป็นมาหลายชั่วคน จำเลยเพิ่งได้รับมรดกในชั้นหลังสุดวิสัยที่จะยื่นคำให้การได้ภายในกำหนดและเป็นกรณีฉุกเฉินศาลแพ่งมีอำนาจสั่งได้ ศาลจังหวัดนครศรีธรรมราชก็เห็นพ้องด้วยแล้ว เห็นว่าศาลล่างใช้ดุลยพินิจมาชอบแล้ว ส่วนข้อที่ว่าจำเลยให้การเคลือบคลุมไม่แจ้งชัดว่าโจทก์อาศัยผู้ใดนั้น เห็นว่าประเด็นมีว่าโจทก์อยู่ในที่พิพาทโดยทางอาศัยหรือไม่เท่านั้น ส่วนที่ว่าผู้ใดเป็นผู้ให้อาศัยจำเลยมีหน้าที่สืบก่อน จึงไม่เป็นการเคลือบคลุม ปัญหาข้อเท็จจริงเรื่องการครอบครองศาลฎีกาคงฟังว่าโจทก์อาศัย จึงพิพากษายืน