คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 420/2501

ปรากฏจากฟ้องและกระบวนพิจารณาว่าโจทก์ประสงค์เพียงขอห้ามจำเลยไม่ให้เกี่ยวข้องแก่ทรัพย์มรดกโดยอ้างว่าจำเลยไม่ใช่บุตรของเจ้ามรดกดั่งนี้ ไม่มีประเด็นเรื่องแบ่งมรดก ศาลจึงไม่พิพากษาให้แบ่งกันในชั้นนี้

ฟ้องขอห้าม แต่เสียค่าขึ้นศาลมาอย่างคดีมีทุนทรัพย์ เมื่อศาลตัดสินให้ในประเด็นเรื่องขอห้ามแล้วศาลสั่งคืนค่าขึ้นศาลที่เสียมาอย่างคดีมีทุนทรัพย์นั้น คงเรียกไว้แต่อย่างคดีไม่มีทุนทรัพย์

โจทก์ฟ้องว่าโจทก์เป็นภรรยาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายอินทร์ขอให้ศาลพิพากษาว่าที่ดิน 2 แปลงเป็นสินสมรสระหว่างโจทก์กับนายอินทร์และเป็นส่วนมรดกของนายอินทร์ตกได้แก่โจทก์ผู้เดียว ทั้งขอให้พิพากษาว่าจำเลยไม่ใช่บุตรของนายอินทร์ จึงไม่มีสิทธิรับมรดกเลย

จำเลยให้การว่า ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าที่ศาลล่างฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่าจำเลยเป็นบุตรและมีสิทธิรับมรดกของนายอินทร์นั้นชอบแล้ว ส่วนที่โจทก์ฎีกาว่า ถ้าศาลฟังว่าจำเลยเป็นทายาทของนายอินทร์แล้ว ก็ควรพิพากษาให้แบ่งมรดกของนายอินทร์ไปทีเดียวนั้น จากการดำเนินกระบวนพิจารณาของโจทก์ เห็นได้ว่าโจทก์ประสงค์เพียงขอห้ามจำเลยไม่ให้เกี่ยวข้องแก่ทรัพย์มรดกโดยอ้างว่าจำเลยไม่ใช่บุตรนายอินทร์เท่านั้น ที่ดิน 2 แปลงจะมีส่วนเป็นมรดกของนายอินทร์เท่าใดคู่ความไม่ได้ยกประเด็นขึ้นว่ากล่าวกันมา จึงยังไม่สมควรพิพากษาใหม่แบ่งกันในชั้นนี้ แต่ควรไปว่ากล่าวกันต่อไปใหม่ จึงพิพากษายืนให้คืนค่าขึ้นศาลที่โจทก์เสียมาอย่างคดีมีทุนทรัพย์ คงเรียกไว้แต่อย่างคดีไม่มีทุนทรัพย์