คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 426/2493

การที่จำเลยมีเครื่องชั่งตวงวัดวางไว้ในร้านตั้งแต่อาชญาบัตรให้ขายของจำเลยยังไม่ขาดอายุ ในปีต่อมาเมื่อเจ้าพนักงานไปจับปรากฏว่า อาชญาบัตรของจำเลยยังไม่ได้ต่ออายุ ดังนี้ เมื่อจำเลยต่อสู้ว่าไม่มีเจตนาจะขายและโจทก์ไม่นำสืบให้เห็นเป็นอย่างอื่นแล้ว จำเลยยังไม่ผิดฐานพยายามขายเครื่องชั่งตวงวัดโดยไม่มีอาชญาบัตร

ได้ความว่า จำเลยเป็นผู้ได้รับอาชญาบัตรให้ขายเครื่องชั่งตวงวัด แต่ใน พ.ศ. 2492 จำเลยยังไม่ได้ต่ออายุอาชญาบัตร เมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม 2492 เจ้าพนักงานไปถามจำเลยเอาอาชญาบัตรมาแสดงเจ้าพนักงานจึงจับมาฟ้อง เป็นคดีนี้หาว่า พยายามขายเครื่องชั่งตวงวัด โดยไม่มีอาชญาบัตร จำเลยให้การรับว่ายังไม่ได้ต่ออายุอาชญาบัตร เครื่องชั่งตวงวัดได้วางไว้ในร้านระหว่างที่ยังไม่ได้ต่อไม่ได้ขายให้ใคร เมื่อถูกจับมาแล้วก็ได้ต่ออายุแล้ว ต่างไม่สืบพยาน

ศาลอุทธรณ์เห็นพ้องกับศาลชั้นต้นว่า การกระทำของจำเลยยังไม่เข้าคั่นพยายาม ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามคำต่อสู้ของจำเลยเป็นการต่อสู้ในข้อเท็จจริงว่า จำเลยไม่มีเจตนาที่จะขายเลย เมื่อโจทก์ไม่สามารถจะนำสืบให้เห็นเป็นอย่างอื่น คดีจึงต้องฟังตามคำจำเลย ทั้งเครื่องชั่งตวงวัดเหล่านั้น ก็ได้วางไว้ตั้งแต่อาชญาบัตรของจำเลยยังไม่ขาดอายุยังไม่พอเอาผิดฐานพยายามตามฟ้อง

พิพากษายืน