คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 428/2495

โจทก์ฟ้องขอหย่าขาดจากสามีภริยากับจำเลยๆ ต่อสู้ปฏิเสธเหตุหย่า มิได้ยกเอาอายุความขึ้นต่อสู้ไว้ แม้ภายหลังจำเลยจะยื่นคำร้องขอให้ศาลยกฟ้องโจทก์เสียโดยอ้างว่า คดีของโจทก์ขาดอายุความแล้ว ก็ดี คำร้องดังกล่าวก็มิใช่เป็นคำให้การเพิ่มเติม ศาลจึงจะยกเอาเรื่องอายุความขึ้นเป็นเหตุยกฟ้องโจทก์ไม่ได้

โจทก์ฟ้องขอหย่าขาดจากการเป็นสามีภริยากับจำเลย และขอแบ่งสินสมรส

จำเลยปฏิเสธเหตุหย่า และว่าโจทก์ไม่สินเดิม

ศาลชั้นต้นชี้สองสถานกะประเด็นให้โจทก์นำสืบก่อนต่อมา จำเลยยื่นคำร้องว่า โจทก์ฟ้องอ้างเหตุหย่าตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๑๕๐๐(๒) (๓) (๗) แต่ปรากฎตามคำฟ้องถึงเหตุที่เกิดขึ้นเป็นเวลาล่วงเลยมาปีเศษ ซึงขาดอายุความตามมาตรา ๑๕๐๘ ขอให้ยกฟ้องโดยไม่ต้องสืบพยาน

ศาลชั้นต้นให้ยกคำร้องจำเลย แล้วพิจารณาสืบพยานโจทก์ได้ ๑ ปาก ก็สั่งงดสืบพยาน แล้วพิพากษายกฟ้องโดยอ้างเหตุว่า ฟ้องของโจทก์ไม่มีมูลยกเป็นข้อหย่าได้ ทั้งขาดอายุความด้วย

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษายกคำพิพากษา ศาลชั้นต้น ให้ดำเนินการพิจารณาแล้วพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยมิได้ให้การยกอายุความฟ้องร้องขึ้นเป็นข้อต่อสู้ ทั้งคำร้องของจำเลย ก็มิใช่เป็นคำให้การเพิ่มเติม ศาลชั้นต้นจะยกเอาเรื่องอายุความขึ้นเป็นเหตุยกฟ้องโจทก์ไม่ได้ ศาลอุทธรณ์ พิพากษาชอบแล้ว

จึงพิพากษายืน