คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 472/2497

จำเลยเคยต้องคำพิพากษาให้จำคุกและปรับ แต่โทษจำคุกรอการลงอาญาไว้ เช่นนี้ ศาลจะเพิ่มโทษจำเลยในคดีหลังตามมาตรา 42 ที่แก้ไขใหม่ไม่ได้ เพราะไม่ได้ระบุไว้เป็นพิเศษเช่นของเดิมและจะเพิ่มโทษตามมาตรา 72 ก็ไม่ได้ เพราะโทษที่รอไว้ยังไม่ได้รับจริง ไม่เรียกว่าพ้นโทษไปแล้ว

โจทย์ฟ้องว่า จำเลยสมคบกันฆ่าคนตาย

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์เฉพาะนางหนูจำเลยที่ ๒ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนคดียุติแต่ศาลอุทธรณ์ ส่วนนายคำจำเลยที่ ๑ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ลงโทษจำคุกตามมาตรา ๒๔๙ มีกำหนด ๑๕ ปี เพิ่มโทษตามมาตรา ๗๒ อีก ๑ ใน ๓ เป็นจำคุก ๒๐ ปี ลดตามมาตรา ๕๙ กึ่งหนึ่งเหลือ ๑๐ ปี เอาโทษจำคุก ๑ เดือนที่รอไว้มาบวกเข้าด้วยเป็นจำคุก ๑๐ ปี ๑ เดือน

จำเลยที่ ๑ ฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่าจำเลยที่ ๑ ได้กระทำผิดจริง และเห็นว่าที่ศาลอุทธรณ์ยกเอาโทษที่รอไว้เดิมมาบวกกับโทษครั้งนี้นั้นถูกแล้ว แต่จะเอาเรื่องเก่ามาเป็นเหตุเพิ่มโทษ คราวนี้ด้วยไม่ได้ เพราะมาตรา ๔๒ ที่แก้ไขใหม่ไม่ได้ระบุให้เพิ่มได้เป็นพิเศษอย่างของเดิม และโทษที่รอไว้ก็ยังไม่ได้รับจริง ไม่เรียกว่าพ้นโทษไปแล้วตามมาตรา ๗๒ จึงพิพากษาแก้ให้จำคุกจำเลยที่ ๑ ไว้ ๑๕ ปี ลดตามมาตรา ๕๙ กึ่งหนึ่งเหลือ ๗ ปี ๖ เดือน เอาโทษที่รอมาบวกเข้าด้วยตามมาตรา ๔๒ รวมเป็น ๗ ปี ๗ เดือน