คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 473/2490

ศาลย่อมใช้ พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน 2490บังคับแก่คดีที่ค้างพิจารณาอยู่ในชั้นศาลฎีกา

การเช่าเพื่อประกอบการค้านั้นเมื่อปรากฏว่าผู้เช่าใช้เป็นที่อยู่อาศัยด้วย ก็เข้าอยู่ในความควบคุมของ พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า 2490

ผู้เช่าเอาไปให้เช่าช่วงโดยไม่ได้รับความยินยอมของผู้ให้เช่า ผู้ให้เช่าย่อมฟ้องขับไล่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเช่าห้องของโจทก์ 2 ห้องค่าเช่าเดือนละ 18 บาทเพื่อประกอบการค้าแล้วจำเลยเอาไปให้เช่าช่วง โจทก์ได้บอกให้จำเลยออกจากห้องเช่าภายใน 1 เดือนแล้ว ไม่ยอมออกจึงขอให้ขับไล่

จำเลยต่อสู้ว่าใช้เป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ไม่ได้ให้เช่าช่วง และโจทก์ไม่ได้บอกกล่าว

ศาลแขวงพระนครเหนือ ฟังว่าจำเลยเช่าเพื่อการค้า และมีการบอกกล่าวแล้ว จึงพิพากษาขับไล่

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาตัดสินว่าในระหว่างคดีค้างพิจารณาอยู่ที่ศาลฎีกามีพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ 2490 ออกใช้ ซึ่งศาลฎีกาเห็นว่า การเช่ารายนี้เข้าอยู่ในความคุ้มครองของพระราชบัญญัตินี้เพราะจำเลยใช้ที่รายนี้เป็นที่อยู่อาศัยด้วยแต่โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเอาไปให้เช่าช่วง ซึ่งพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าให้ฟ้องขับไล่ได้ แต่ศาลชั้นต้นยังไม่วินิจฉัยประเด็นข้อนี้ จึงให้ยกคำพิพากษาศาลล่างแล้วชี้ขาดประเด็นที่กล่าวแล้ว และพิพากษาใหม่