คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 482/2506

ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1402 สิทธิอาศัยใช้ได้แต่เรื่องอาศัยโรงเรือนเท่านั้น การที่โจทก์ยอมให้จำเลยปลูกเรือนอยู่ในที่ดินของโจทก์ โดยไม่ต้องเสียค่าเช่าจึงไม่ใช่เรื่องอาศัย แต่เป็นการได้ใช้ประโยชน์ในที่ดินของผู้อื่นโดยได้รับอนุญาต ฉะนั้นจะนำเรื่องการบอกเลิกล่วงหน้าแก่ผู้อาศัยตามมาตรา 1403 วรรค 2 มาใช้แก่กรณีที่ดินหาได้ไม่

ตามฟ้องโจทก์มีใจความว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์จำเลยแสดงอาการละเมิดสิทธิของโจทก์โดยอ้างว่าที่รายนี้เป็นของจำเลย โจทก์จึงมีสิทธิฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์และขอให้ขับไล่จำเลยเมื่อเกิดพิพาทกันขึ้นแล้วว่าที่ดินเป็นของฝ่ายใดเช่นนี้แม้โจทก์จะได้กล่าวไว้ด้วยว่าจำเลยอยู่ในที่พิพาทโดยโจทก์ให้อาศัยก็ไม่จำเป็นที่โจทก์จะต้องบอกเลิกล่วงหน้าแก่จำเลยว่าโจทก์ไม่ยอมให้จำเลยอยู่ในที่พิพาทต่อไปแล้ว

โจทก์ฟ้องว่าที่ไร่แปลงหนึ่งเป็นของโจทก์ เมื่อราว 18 ปีมานี้นายวีได้ขออาศัยปลูกเรือนในที่รายนี้ จำเลยเป็นบุตรบุญธรรมของนายวี ได้อยู่ร่วมเรือนกับนายวีด้วยต่อมานายวีตาย แล้วจำเลยก็อยู่ในที่นี้ต่อมาในฐานะผู้อาศัยก่อนฟ้องราว 4 เดือน สามีโจทก์ไปตัดไม้ ภรรยาจำเลยอ้างว่าจำเลยเป็นเจ้าของที่ ห้ามไม่ให้ตัดเมื่อต้นเดือนที่ฟ้องโจทก์เองไปตัดไม้ จำเลยกลับอ้างว่าที่รายนี้เป็นของตน ห้ามไม่ให้โจทก์ตัด เป็นการแย่งการครอบครองและเป็นปรปักษ์กับโจทก์ ขอให้พิพากษาว่าที่รายนี้เป็นสิทธิครอบครองของโจทก์และขับไล่จำเลยให้รื้อเรือนออกไป

จำเลยให้การว่าที่รายนี้เป็นของนายวี นายวียกให้แก่จำเลยกับคนอื่น แต่คนเหล่านี้นอกจากจำเลยไม่ได้อยู่ในที่พิพาทเรือนก็เป็นของนายวียกให้แก่จำเลย

ศาลชั้นต้นฟังว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ครอบครองมา จำเลยอาศัยอยู่ พิพากษาว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ ให้จำเลยรื้อเรือนออกไป

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลสั่งรับแต่ปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่จำเลยฎีกาว่าโจทก์ฟ้องตั้งรูปคดีว่าจำเลยอาศัยอยู่ในที่ดินพิพาท แต่ตามฟ้องไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้บอกเลิกสัญญาแล้ว จึงนำคดีมาฟ้องโดยไม่บอกเลิกสิทธิอาศัยล่วงหน้าเป็นเวลาพอสมควรไม่ได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1403 นั้น ตามมาตรา 1402 สิทธิอาศัยใช้ได้แต่เรื่องอาศัยโรงเรือนเท่านั้น การทรงสิทธิเหนือพื้นดินของผู้อื่นโดยไม่ต้องเสียค่าเช่าจึงไม่ใช่เรื่องอาศัย แต่เป็นการได้ใช้ประโยชน์ในที่ดินของผู้อื่นโดยได้รับอนุญาต จะนำเรื่องการบอกเลิกล่วงหน้าแก่ผู้อาศัยตามมาตรา 1403 วรรค 2 มาใช้แก่กรณีที่ดินหาได้ไม่อีกประการหนึ่ง ตามฟ้องโจทก์ก็มีใจความว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์จำเลยแสดงอาการละเมิดสิทธิของโจทก์โดยอ้างว่าที่รายนี้เป็นของจำเลยโจทก์จึงขอให้ศาลพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์และขับไล่จำเลยเมื่อเกิดพิพาทกันขึ้นแล้วว่าที่ดินเป็นของฝ่ายใดเช่นนี้ แม้โจทก์จะได้กล่าวไว้ด้วยว่าจำเลยอยู่ในที่พิพาทโดยโจทก์ให้อาศัย ก็ไม่จำเป็นที่โจทก์จะต้องบอกเลิกล่วงหน้าแก่จำเลยว่าโจทก์ไม่ยอมให้จำเลยอยู่ในที่พิพาทต่อไปแล้ว ฎีกาของจำเลยฟังไม่ขึ้น พิพากษายืน