คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 482/2520

ข้อสัญญามีว่า ถ้าผู้เช่าค้างชำระค่าเช่า ผู้ให้เช่าทรงไว้ซึ่งสิทธิที่จะขับไล่ผู้เช่ากับบริวาร และเข้ายึดครองสถานที่เช่าได้โดยพลัน โดยให้ถือว่าสัญญาเช่าเป็นอันสิ้นสุดแล้วเมื่อจำเลยค้างค่าเช่า โจทก์จึงมีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยได้โดยไม่จำต้องบอกเลิกการเช่าก่อนฟ้องอีก ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 560 ซึ่งกำหนดให้ผู้ให้เช่าบอกเลิกสัญญาในกรณีผู้เช่าไม่ชำระค่าเช่านั้นเป็นบทบัญญัติใช้บังคับในกรณีที่คู่สัญญาไม่ได้มีข้อตกลงเรื่องนี้กันไว้เป็นอย่างอื่น

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่เช่าโดยเหตุจำเลยค้างค่าเช่า สัญญาเช่าได้ระบุข้อความว่าถ้าผู้เช่าค้างค่าเช่า ผู้ให้เช่าทรงไว้ซึ่งสิทธิที่จะขับไล่ผู้เช่าและเข้ายึดครองสถานที่เช่าโดยพลันโดยถือว่าสัญญาเช่าเป็นอันสิ้นสุดแล้ว

จำเลยให้การว่าโจทก์ไม่เคยบอกเลิกสัญญาเช่า โจทก์จึงยังไม่มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลย

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า สัญญาเช่ามีข้อความว่าถ้าผู้เช่า (จำเลย) ค้างชำระค่าเช่าผู้ให้เช่า (โจทก์) ทรงไว้ซึ่งสิทธิที่จะขับไล่ผู้เช่ากับบริวาร และเข้ายึดครองสถานที่เช่าได้โดยพลัน โดยให้ถือว่าสัญญาเช่าเป็นอันสิ้นสุดแล้ว เมื่อฟังว่าจำเลยค้างชำระค่าเช่า โจทก์จึงมีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยได้โดยไม่จำต้องบอกเลิกการเช่าก่อนฟ้องอีก บทบัญญัติในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 560 เป็นบทบัญญัติใช้บังคับในกรณีที่คู่สัญญาไม่ได้มีข้อตกลงเรื่องนี้กันไว้เป็นอย่างอื่น

พิพากษายืน