คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 490/2489

โจทก์บรรยายฟ้องว่า มีคนร้ายลักทรัพย์ไป จับของกลางได้ที่จำเลยโดยจำเลยลักทรัพย์รายนี้หรือรับไว้จากผู้ร้ายขอให้ลงโทษตาม มาตรา 293, 321 ดังนี้ไม่ขัดกันและไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

สำเนาฟ้องระบุเดือนที่เกิดเหตุผิดไปจากต้นฉบับโดยความพลั้งเผลอของโจทก์ เมื่อจำเลยไม่หลงต่อสู้ และทางพิจารณาก็นำสืบกันตามวันเดือนที่โจทก์ฟ้อง ดังนี้ยกฟ้องโจทก์ไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า มีคนร้ายลักทรัพย์ของเจ้าทรัพย์ไป ต่อมาวันที่ 30 มิถุนายน 2488 เวลากลางคืน ตรงกับวันแรม 6 ค่ำ เดือน 7 จำเลยทั้งสองได้บังอาจครอบครองยาเส้นของเจ้าทรัพย์นี้ไว้ ทั้งนี้จำเลยทั้งสองได้บังอาจสมคบกันเป็นผู้ร้ายลักเอายาเส้นของเจ้าทรัพย์มาเอง หรือมิฉะนั้นจำเลยทั้งสองได้สมคบกันรับยาเส้นของเจ้าทรัพย์นี้ไว้จากโจรผู้ร้าย โดยรู้สึกว่าเป็นของร้ายได้มาจากการกระทำผิดกฎหมาย ขอให้ลงโทษตามมาตรา 293, 321 ฯลฯ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำเลย

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า ฟ้องโจทก์ที่หาว่าจำเลยลักทรัพย์หรือรับของโจรควบกันมาดังกล่าวแล้วนี้เป็นฟ้องที่พึงรับไว้พิจารณาได้ ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม ส่วนสำเนาฟ้องผิดกับฉบับที่ยื่นต่อศาลนั้น โจทก์แก้ว่าเป็นเพราะความพลั้งเผลอ ศาลฎีกาเห็นว่าการที่สำเนาฟ้องลงเตือนผิดกับฟ้องที่ยื่นต่อศาลนี้ ไม่ทำให้จำเลยหลงต่อสู้ หรือทำให้จำเลยต้องเสียเปรียบในเชิงคดีแต่อย่างใดเพราะสำเนาฟ้องได้อ้างวันทางจันทรคติไว้ด้วยตรงกับต้นฉบับที่ยื่นต่อศาล และพยานที่นำสืบกันมาก็เบิกความถึงวันจันทรคติทั้งนั้น จึงยังไม่เป็นเหตุให้ศาลต้องยกฟ้อง พิพากษายืน