คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 497/2500

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลแสดงกรรมสิทธ์ที่ดินทั้งแปลง จำเลยต่อสู้กรรมสิทธ์ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ส่วนใหญ่ส่วนที่ดินหน้าท่าริมตลิ่งเป็นที่สาธารณะสมบัติจึงให้ยกฟ้องเฉพาะส่วนนี้ แต่ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าที่ดินทั้งหมดเป็นของโจทก์ ดังนี้ ถือว่าเป็นการแก้ไขเล็กน้อย

โจทก์ฟ้องขอให้แสดงกรรมสิทธิ์ที่ดิน จำเลยแก้ว่าไม่ใช่ที่ดินของโจทก์

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยปลูกสร้างในที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์เพียงเท่าที่ปรากฏในแผนที่พิพาทหมายเลข 2 ส่วนที่เกินนอกจากนี้ให้ยกฟ้อง

โจทก์ จำเลย อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงแล้วพิพากษาแก้ว่า ที่พิพาททั้งหมดตามแผนที่เป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยเข้าเกี่ยวข้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าที่ดินรายพิพาทเป็นที่ดินแปลงเดียวส่วนใหญ่ของที่ดิน ศาลล่างทั้งสองพิพากษาต้องกันมาว่าเป็นที่ดินซึ่งโจทก์ได้รับโอนจากบิดาของโจทก์ คงเหลือที่ดินส่วนน้อยซึ่งศาลทั้งสองวินิจฉัยต่างกันมา ที่ดินทั้งหมดรายนี้โจทก์ตั้งทุนทรัพย์มา 4,000 บาท และจำเลยยื่นฎีกาเมื่อ 16 ส.ค. 2499 เมื่อใช้ พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง(ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2499 มาตรา 248 แล้ว คดีที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาทำนองนี้เป็นการพิพากษาแก้น้อย จำเลยฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้ ให้ยกฎีกาจำเลย