คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 506-507/2491

พระราชบัญญัติสำรวจและห้ามกักกันข้าว พ.ศ.2489 บัญญัติห้ามเฉพาะการขนย้ายข้าวออก ซึ่งต้องเป็นที่เข้าใจว่า ขนข้าวที่อยู่ในเขตกักกันออกไป หาได้บัญญัติห้ามถึงการขนผ่านไม่

จำเลยขนย้ายข้าวจากจังหวัดนอกเขตกักกันข้าว พาผ่านจังหวัดซึ่งเป็นเขตกักกันข้าว เพื่อจะนำไปอีกจังหวัดหนึ่ง ดังนี้ ยังไม่เป็นผิดตาม พระราชบัญญัติสำรวจและห้ามกักกันข้าว 2489

ได้ความว่า จำเลยทั้งสองได้ซื้อข้าวจากจังหวัดพระนครและจังหวัดพระนครศรีอยุธยา บรรทุกเรือพ่วงเรือกลไฟขึ้นไปตามลำแม่น้ำเพื่อไปใช้บริโภคภายในครอบครัวที่จังหวัดสุโขทัย เรือจำเลยต้องผ่านจังหวัดพิจิตร ซึ่งเป็นเขตกักกันและห้ามขนย้ายข้าวตามประกาศของเจ้าพนักงาน พอเรือจำเลยออกจากเขตจังหวัดพิจิตร เข้าเขตจังหวัดพิษณุโลก ก็ถูกจับ โดยโจทก์หาว่าจำเลยได้ขนย้ายข้าวคนละ 6 กระสอบ จากเขตจังหวัดพิจิตร โดยมิได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ตามกฎหมาย ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติสำรวจและห้ามกักกันข้าว พ.ศ. 2489 มาตรา 4, 5, 10, 13

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยเป็นแต่เพียงพาข้าวผ่านไม่เป็นผิด จึงพิพากษาต้องกันให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกา เห็นว่า ตามมาตรา 10 แห่งพระราชบัญญัติห้ามกักกันข้าวพ.ศ. 2489 บัญญัติห้ามเฉพาะการขนย้ายออก ซึ่งต้องเป็นที่เข้าใจว่า ขนข้าวที่อยู่ในเขตกักกันออกไป หาได้บัญญัติห้ามถึงการขนผ่านเช่นในคดีนี้ไม่ จึงพิพากษายืน