คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 513/2508

การได้มาซึ่งอสังหาริมทรัพย์(ตามฎีกานี้คือที่ดิน) ตามมาตรา 1299 วรรค 2 นั้นหมายความว่า ได้มาเพียงส่วนใดส่วนหนึ่งก็ใช้ได้ เพราะกฎหมายไม่ได้บัญญัติว่าจะต้องเป็นการได้มาทั้งแปลง

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ซื้อที่ดินโฉนดที่ ๑๑๘๒๙ มาด้วยความสุจริตและเสียค่าตอบแทนได้โอนแก้ทะเบียนโดยชอบด้วยกฎหมายจำเลยบุกรุกเข้ามาขุดร่อง ขอให้ขับไล่

จำเเลยให้การปฏิเสธว่าไม่ได้บุกรุกโจทก์ชี้เขตรุกล้ำเข้ามาในที่ดินของจำเลยซึ่งจำเลยและบรรบุรุษได้ครอบครองสืบต่อกันมานับเป็นสิบ ๆ ปี จำเลยมีสิทธิดีกว่าโจทก์

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา การได้มาซึ่งสิทธิในที่ดินอันยังมิได้จดทะเบียนสิทธิตามความหมายในมาตรา ๑๒๙๙ วรรค ๒ นั้น หมายความถึงการได้มาซึ่งที่ดินทั้งแปลง มิใช่ส่วนใดส่วนหนึ่ง ข้อนี้ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยเถียงฝืนถ้อยคำที่บัญญัติไว้ชัดแจ้งแล้วในบทมาตรานี้ กฎหมายไม่ได้บัญญัติจำกัดความไว้ในมาตรา ๑๒๙๙ วรรค ๒ นั้นเลยว่า การได้มาซึ่งอสังหาริมทรัพย์ตามมาตรานี้จะต้องเป็นการได้มาทั้งแปลงดังจำเลยฎีกา

พิพากษายืน