คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 517/2489

เจ้าพนักงานป่าไม้ออกใบอนุญาตไม้แปรรูปซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องมีใบอนุญาตโดยบุตรเป็นผู้เขียน เขียนแล้วเรียกเงินจากเขาส่งให้จำเลยซึ่งเป็นบิดา จำเลยรับไว้เป็นสินน้ำใจ ดังนี้ ไม่มีผิดตาม มาตรา 135

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นพนักงานป่าไม้ ใช้อำนาจในตำแหน่งเรียกหรือรับเงินจากราษฎรอันเป็นประโยชน์มิควรได้ไว้เป็นขอน้ำใจส่วนตัวจำเลย แล้วออกใบอนุญาตแปรรูปไม้ซึ่งคนเหล่านั้นไม่ต้องเสีย ขอให้ลงโทษตามมาตรา 135 ศาลจังหวัดพระตะบองและศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 135 จำคุก 1 ปี

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าคดีนี้ศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ ซึ่งได้ความว่า เมื่อจำเลยตรวจตีตราไม้แล้วจำเลยสั่งเจ้าของไม้ไปริบไม้ที่บ้านจำเลยเมื่อจะเขียนใบอนุญาตจำเลยให้บุตรเป็นคนเขียน บุตรเขียนแล้วก็เรียกเงินจากเจ้าของไม้ ๆ ส่งเงินให้จำเลย ๆ รับส่งให้บุตรเป็นของน้ำใจส่วนตัวศาลฎีกาเห็นว่า หาใช่เป็นการเรียกเก็บส่วยภาษีอากรและทรัพย์อันต้องส่งแก่รัฐบาลตาม มาตรา 135 ไม่ จำเลยไม่มีผิดตามฟ้องจึงพิพากษายืน