คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 517/2489

เจ้าพนักงานป่าไม้ออกใบอนุญาตไม้แปรรูปซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องมีใบอนุญาตโดยบุตร์เป็นผู้เขียนเขียนแล้วเรียกเงินจากเขาส่งให้จำเลยซึ่งเป็นบิดา จำเลยรับไว้เป็นสินน้ำใจดังนี้ ไม่มีผิดตาม ม.135

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นพนักงานป่าไม้ ใช้อำนาจในตำแหน่งเรียกหรือรับเงินจากราษฎรอันเป็นประโยชน์มิควรได้ไว้เป็นขอน้ำใจส่วนตัวจำเลย แล้วออกใบอนุญาตแปรรูปไม้ ซึ่งคนเหล่านั้นไม่ต้องเสีย ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๑๓๕ ศาลจังหวัดพระตะบองและศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา ๑๓๕ จำคุก ๑ ปี

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าคดีนี้ศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ ซึ่งได้ความว่า เมื่อจำเลยตรวจตีตราไม้แล้ว จำเลยสั่งเจ้าของไม้ไปรับไม้ที่บ้านจำเลยเมื่อจะเขียนใบอนุญาต จำเลยให้บุตร์เป็นคนเขียน บุตร์เขียนแล้วก็เรียกเงินจากเจ้าของไม้ ๆ ส่งเงินให้จำเลย ๆ รับส่งให้บุตร์เป็นของน้ำใจส่วนตัว ศาลฎีกาเห็นว่า หาใช่เป็นการเรียกเก็บส่วนภาษีอากรและทรัพยือันส่งแก่รัฐบาลตาม ม.๑๓๕ ไม่ จำเลยไม่มีผิดตามฟ้อง จึงพิพากษายืน