คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 523/2485

ชำระหนี้แล้วไม่มีใบรับเป็นหลักฐาน ภายหลังถูกฟ้องให้ไช้หนี้ และได้ใช้ไปอีกดังนี้ ลูกหนี้จะฟ้องเรียกสิ่งที่ชำระหนี้ครั้งแรกฐานลาภมิควรไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่าเดิมบิดาโจทก์จำนองที่นาไว้กับจำเลย ได้เอาเรือนกับเสารวมราคา ๖๕๐ บาทให้จำเลยเป็นค่าผ่อนชำระหนี้รายจำนอง ต่อมาบิดาโจทก์ตาย จำเลยได้ฟ้องโจทก์ขอให้ไถ่ถอนการจำนอง โจทก์ได้ไถ่ถอนแล้ว แต่มิได้หักราคาเรือนและเสารายนี้ไว้ จึงเป็นลาภมิควรได้ตกอยู่แก่จำเลยขอให้คืน ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้ราคาเรือนและเสาคืนให้โจทก์ตามฟ้อง.

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าการที่จำเลยรับเรือนและเสาไว้จากโจทก์และบิดาโจทก์นั้มีมลตามกฎหมาย เพราะขณะนั้นจำเลยเป็นเจ้าหนี้จำนองอยู่ มีสิทธิที่จะรับชำระหนี้ได้จึงไม่ได้ชื่อว่าเป็นลาภมิควรได้ และเมื่อถือว่าไม่เป็นลาภมิควรได้เช่นนี้แล้ว คดีโจทก์ก็ต้องยกฟ้อง จึงพิพากษายืน ให้ยกฎีกาโจทก์