คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 53/2502

ฟ้องที่บรรยายความแต่เพียงว่า จำเลยข่มขืนใจบังคับให้โจทก์ยอมทำสัญญากู้เพื่อจำเลยจะได้รับทรัพย์สินจากการขู่เข็ญนั้น โดยไม่ได้ระบุว่าด้วยการใช้กำลังทำร้าย หรือขู่เข็ญว่าจะทำอันตรายต่อชีวิต ร่างกาย เสรีภาพ ชื่อเสียงหรือทรัพย์สิน หรือขู่เข็ญว่าจะเปิดเผยความลับซึ่งจะทำให้ผู้ถูกขู่เข็ญหรือบุคคลที่สามเสียหาย ไม่เป็นฟ้องที่จะลงโทษจำเลยตามประมวลอาญา ม.337,338 ได้.

โจทย์ฟ้องบรรยายว่า จำเลยทั้ง ๔ สบคบกันข่มขืนใจให้โจทก์ลงลายมือในสัญญากู้เงิน ว่าโจทก์เป็นหนี้เงินกู้จำเลยที่ ๑ โดยความเจตนาของจำเลยข่มขืนใจโจทก์ให้จำเลยที่ ๑ ได้รับประโยชน์ในลักษณะที่จำเลยบังคับให้โจทก์ทำเป็นสัญญา โดยจำเลยที่ ๑ ได้รับทรัพย์สินจากจำเลยขู่เข็ญให้ยอมทำสัญญา แล้วจำเลยที่ ๑ ได้เอาสัญญามาฟ้องโจทก์ ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลอาญา ม.๓๓๗,๓๓๘.

ศาลชั้นต้นเห็นว่าการกระทำของจำเลยตามที่โจทก์บรรยายในฟ้องไม่เป็นผิดฐานใด พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าองค์ความผิดตามบทกฎหมายที่โจทก์อ้างนั้น จะต้องประกอบด้วยใช้กำลังประทุษร้ายหรือขู่เข็ญว่าจะทำอันตรายต่อชีวิต ร่างกาย เสรีภาพ ชื่อเสียง หรือทรัพย์ หรือขู่เข็ญว่า จะเปิดเผยความลับซึ่งการเปิดเผยนั้นจะทำให้ผู้ถูกขู่เข็ญหรือบุคคลที่สามเสียหาย แต่ข้อความเหล่านี้โจทก์มิได้บรรยายในฟ้อง จึงพิพากษายืน