คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 535/2510

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลย จำเลยให้การต่อสู้ว่าเพื่อขอให้ยกฟ้องโจทก์ และฟ้องแย้งว่าเมื่อโจทก์จะให้จำเลยเลิกเช่า โจทก์จะต้องคืนเงินค่าเช่าบางส่วนแก่จำเลย ดังนี้ เป็นฟ้องแย้งที่มีเงื่อนไขพิจารณารวมไปกับฟ้องเดิมไม่ได้ จึงไม่ชอบที่จะรับฟ้องแย้งเช่นนี้ไว้พิจารณา (อ้างฎีกาที่ 956/2502)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเช่าอาคารของโจทก์แล้วค้างค่าเช่า จึงขอให้ขับไล่จำเลย

จำเลยให้การและเพิ่มเติมคำให้การว่า จำเลยไม่ติดค้างค่าเช่า จำเลยยังมีความประสงค์จะเช่าต่อไป โจทก์จะบอกเลิกสัญญาไม่ได้ ขอให้ยกฟ้องโจทก์ และฟ้องแย้งว่าเมื่อโจทก์จะให้จำเลยเลิกเช่าโจทก์จะต้องคืนเงินค่าเช่าส่วนที่โจทก์มิได้ออกใบรับให้จำเลยเดือนละ ๑,๒๐๐ บาทให้จำเลยตามที่โจทก์บอกไว้ จึงขอให้บังคับโจทก์คืนเงินให้

ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฟ้องแย้งของจำเลย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้จำเลยฟ้องแย้งว่า หากโจทก์ให้จำเลยเลิกเช่าห้องของโจทก์ตามฟ้อง ก็ขอให้โจทก์คืนเงินค่าเช่าแก่จำเลย ซึ่งเห็นได้ว่าฟ้องแย้งของจำเลยมีเงื่อนไข กล่าวคือจำเลยจะขอให้บังคับตามฟ้องแย้งก็ต่อเมื่อศาลพิพากษาขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่าของโจทก์ ฟ้องแย้งของจำเลยจะพิจารณารวมไปกับฟ้องเดิมไม่ได้ จะต้องรอจนศาลพิพากษาขับไล่จำเลยเสียก่อนแล้วจึงจะยกฟ้องแย้งของจำเลยขึ้นพิจารณาได้ เมื่อพิจารณารวมไปกับฟ้องเดิมไม่ได้ ก็ไม่ชอบที่จะรับฟ้องแย้งของจำเลยไว้พิจารณา (อ้างคำพิพากษาฎีกาที่ ๙๕๖/๒๕๐๒)

จึงพิพากษายืน.