คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 544/2497

การนำเงินมาวางศาล ซึ่งจะทำให้จำเลยไม่ต้องรับผิดเสียดอกเบี้ยในจำนวนเงินที่วางไว้ตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 135 นั้น ย่อมต้องหมายความว่านำมาวางก่อนที่ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษา จะนำมาวางในชั้นอุทธรณ์หรือฎีกา ไม่ได้

การวางเงินต่อเจ้าพนักงานบังคับคดี เพื่อให้หยุดการบังคับคดีไว้ตามนัยแห่งมาตรา 295 หาใช่เป็นนำเงินมาวางศาลตามมาตรา 135 ไม่

ได้ความว่า ศาลแพ่งและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยใช้เงิน ๕๑,๕๐๐ บาทให้แก่โจทก์และใช้ดอกเบี้ยในต้นเงิน ๕๐,๐๐๐ บาทในอัตราร้อยละ ๑๕ ต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าชำระเสร็จ จำเลยฎีกา ศาลฎีกาไม่อนุญาตให้ทุเลาการบังคับคดี โจทก์ได้ขอหมายบังคับคดีเพื่อจัดการยึดทรัพย์จำเลย จำเลยได้นำเงินมาวางต่อเจ้าพนักงานบังคับคดี ต่อมาศาลฎีกาพิพากษายืน โจทก์รับเงินที่จำเลยวางไว้นั้นไปแล้ว บัดนี้โจทก์มาขอให้ศาลบังคับให้จำเลยใช้ดอกเบี้ยตั้งแต่วันที่จำเลยวางเงินจนถึงวันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๔๙๕ ศาลแพ่งสั่งว่าจำเลยนำเงินมาวางศาลแล้วจึงไม่ต้องเสียดอกเบี้ยตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑๓๕ ไม่อนุญาตตามที่โจทก์ขอ

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้จำเลยใช้ดอกเบี้ยให้แก่โจทก์ตามขอ

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การนำเงินมาวางศาล ซึ่งจะทำให้จำเลยไม่ต้องรับผิดเสียดอกเบี้ยตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑๓๕ นั้น ย่อมหมายความว่า นำมาวางก่อนที่ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาเพราะการที่จะบังคับจำเลยรับผิดในเรื่องดอกเบี้ยเพียงไร หรือไม่นั้น เป็นเรื่องที่ต้องกล่าวไว้ในคำพิพากษา ไม่ใช่เป็นเรื่องจะกระทำในชั้นอุทธรณ์ฎีกา การที่จำเลยวางเงินในเรื่องนี้ เป็นการวางเงินต่อเจ้าพนักงานบังคับคดี เพื่อให้หยุดการบังคับคดีไว้ตามนัยมาตรา ๒๙๕

พิพากษายืน