คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 575/2492

จำเลยเป็นเด็กอายุ 13 เมื่อกระทำความผิดร่วมมือกับจำเลยอื่นโดยรู้ความประสงค์ในการที่กระทำนั้นเป็นอย่างดีแล้ว ก็ย่อมมีความผิด กับจะไม่รู้ว่าการที่กระทำนั้นกฎหมายห้าม ก็จะนำเอาความที่ตนไม่รู้กฎหมายมาเป็นข้อแก้ตัวไม่ได้.

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานสมคบกันพยายามนำไม้ขีดไฟออกนอกราชอาณาจักร จำเลยที่ ๑ ให้การปฏิเสธ จำเลยที่ ๒ , ๓ ให้การว่าไม่รู้เห็นในการกระทำผิด ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามฟ้อง จำเลยที่ ๓ มีอายุเพียง ๑๓ ปี ให้เรียกประกันทานบนจากบิดามารดาหรือผู้ปกครอง ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยที่ ๓ ได้ไปกับผู้ใหญ่ โดยไม่รู้ว่าเป็นการกระทำผิด พิพากษาแก้ว่า จำเลยที่ ๓ ไม่มีผิด นอกนั้นยืน

โจทก์ฎีกาว่า จำเลยที่ ๓ ควรมีผิด เพราะ พ.ร.บ. ศุลกากร ๒๔๖๙ มาตรา ๒๗ และ ๙๙ ให้ถือว่า เป็นความผิด โดยไม่ต้องคำนึงว่าผู้กระทำมีเจตนาหรือประมาทเลินเล่อ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีฟังได้ว่าจำเลยที่ ๓ ได้กระทำการร่วมมือกับจำเลยอื่น และเหตุผลแห่งคดีแสดงว่าจำเลยที่ ๓ รู้ความประสงค์ในการเรื่องนี้เป็นอย่างดี มิใช่หลงเข้าใจผิด หรือเป็นแต่พลอยอาศัยไปกับผู้ใหญ่ อนึ่งแม้จะไม่รู้ว่าการที่กระทำนั้นกฎหมายห้าม ก็จะนำเอาความที่ตนไม่รู้กฎหมายมาเป็นข้อแก้ตัว ให้พ้นผิดไมได้.

พิพากษาแก้ ให้บังคับคดีในส่วนที่ฎีกานี้ ตามศาลชั้นต้น.