คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 577/2499

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบุกรุกและทำลายทรัพย์ให้เสียหายรวมเป็นเงิน2,400 บาท ขอให้ลงโทษและเรียกค่าเสียหาย เมื่อศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังว่าที่พิพาทเป็นของฝ่ายจำเลยพิพากษายกฟ้องดังนี้แม้โจทก์จะฎีกาเฉพาะที่เกี่ยวกับส่วนแพ่งอ้างว่าทุนทรัพย์ของโจทก์ที่เรียกร้องมีถึง 2,400 บาทก็ตาม คดีของโจทก์ในส่วนแพ่งก็ไม่มีทางชนะ ได้เพราะในการพิพากษาคดีส่วนแพ่งศาลจำต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคำพิพากษาคดีส่วนอาญาตาม มาตรา46

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันบุกรุกเข้าไปในเขตที่สวนของโจทก์โดยเจตนาจะมิให้โจทก์ครอบครองที่โดยปกติสุข แล้วสมคบกันตัดฟันทำลายต้นจากคิดเป็นราคา 1,900 บาท และต่อมาอีกหลายวันจำเลยสมคบกันบุกรุกเข้าไปในเขตที่ดินของโจทก์อีกแล้วขุดฟันทำลายคันนาของโจทก์คิดเป็นราคา 504 บาท ขอให้ลงโทษตามมาตรา 324, 327 และเรียกค่าเสียหาย 2,400 บาท

ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วสั่งให้รับไว้พิจารณาเฉพาะข้อหาฐานทำให้เสียทรัพย์

จำเลยทั้งสองปฏิเสธ และว่าที่สวนจากและนาเป็นของฝ่ายจำเลย

ศาลชั้นต้นเชื่อว่าที่สวนจากและที่นาพิพาทเป็นของฝ่ายจำเลยพิพากษายกฟ้องทั้งทางแพ่งและทางอาญา

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่าคดีเกี่ยวด้วยความผิดในทางอาญาเป็นอันยุติแต่โดยที่โจทก์ได้ตั้งทุนทรัพย์เรียกร้องมาเป็นเงิน 2,400 บาทจึงฎีกาในส่วนแพ่งขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย

ศาลฎีกาเห็นว่าคดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์วินิจฉัยข้อเท็จจริงว่าที่พิพาทเป็นที่ของฝ่ายจำเลยและว่าต้นจากไม่ใช่ของโจทก์ ศาลฎีกาจึงต้องถือข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 46 ที่ว่าในการพิพากษาคดีส่วนแพ่ง ศาลจำต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคำพิพากษาคดีส่วนอาญาโจทก์จึงไม่อาจชนะคดีได้ พิพากษายืน