คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 610/2489

จำเลยฎีกาอ้างเหตุในข้อกฎหมายว่า บุตร์จำเลยเคยแสดงตนเป็นเจ้าของทรัพย์รายพิพาท โจทก์ก็มิได้คัดค้านดังนี้เหตุนี้ หายกขึ้นใช้ยันโจทก์ได้ไม่เพระไม่ใช่เป็นเหตุส่วนตัวของจำเลยเอง ศาลฎีกาไม่วินิจฉัยให้

คดีนี้ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นฟังว่า ที่รายพิพาทเป็นของโจทก์ จำเลยสืบไม่สมว่าได้โก่นสร้างที่พิพาทมา ให้ขับไล่จำเลย

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาพิจารณาแล้ว จำเลยฎีกาว่า "๒-๓ ปีมาแล้ว บุตร์จำเลยขอขายที่รายนี้แก่นายคล้าโจทก์ทราบแล้ว บุตร์จำเลยแสดงกรรมสิทธิ์ต่อทางราชการว่า ที่รายนี้เป็นของจำเลย ซึ่งเป็นข้อแห่งการครอบครองที่พิพาทต่อโจทก์ แต่โจทก์ไม่ทวงใน ๑ ปี ขาดอายุความตามมาตรา ๑๓๗๕ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ข้อความดังที่จำเลยกล่าวนี้ จำเลยอ้างว่าเป็นปัญหาข้อกฎหมาย แต่จำเลยอ้างถึงการกระทำของบุตร์จำเลย บุตร์จำเลยจะเสมือนกับตัวจำเลยได้อย่างใด คดีนี้โจทก์เป็นความกับจำเลยหาได้เป็นความกับบุตร์จำเลยไม่ แม้ข้อเท็จจริงจะเป็นดังจำเลยกล่าว การกระทำของบุตร์จำเลยจะมาใช้ยันแก่โจทก์ในคดีนี้หาได้ไม่ จึงไม่เป็นปัญหาที่จะต้องวินิจฉัยสำหรับคดีนี้ ศาลฎีกาคงพิพากษายืน