คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 615/2499

การที่จำเลยเช่าห้องอยู่อาศัยโดยเสียค่าเซ้งจากผู้เช่าคนเดิมต่อมา 2-3 ปี จึงค้าขายบ้างเล็กๆ น้อยๆ อยู่ได้ 5-6 ปี ก็จดทะเบียนพาณิชย์เสียภาษีโรงค้าภาษีป้าย มิได้ค้าเป็นล่ำเป็นสันไม่ใหญ่โตและคงใช้เป็นที่อยู่อาศัยเช่นเดิมทั้งหามีที่อยู่อาศัยแห่งอื่นอีกไม่ดังนี้ย่อมถือว่าห้องรายนี้เป็นเคหะตามนัยแห่งพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากห้องซึ่งจำเลยเช่าประกอบการค้าอันอยู่ในทำเลการค้าโจทก์บอกเลิกการเช่าแล้ว จำเลยให้การต่อสู้หลายประการ ในชั้นพิจารณาต่างแถลงรับกันให้มีประเด็นเหลือเพียงว่าห้องรายนี้เป็นเคหะตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯ หรือไม่

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันยกฟ้อง โดยฟังว่าห้องนี้เป็นเคหะอยู่ในความควบคุมแห่งพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯ

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาปรึกษาแล้ว จำเลยต้องเสียค่าเซ้งห้องรายนี้แล้วจึงอพยพมาอยู่ จำเลยมาอยู่ทีแรกไม่ได้ทำการค้าอะไรเลย มาอยู่แล้ว 2-3 ปี จำเลยค้าขายบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ จำเลยอยู่ได้ 5-6 ปี จำเลยจดทะเบียนพาณิชย์ เสียภาษีโรงค้าเสียภาษีป้ายนามยี่ห้อแต่การค้าของจำเลยไม่เป็นล่ำเป็นสันไม่ใหญ่โต ส่วนการใช้ห้องเป็นที่อยู่จำเลยใช้เป็นที่อยู่อาศัยอย่างเดิม จำเลยไม่มีที่อยู่อาศัยแห่งอื่นอีกข้อเท็จจริงได้ความตามที่กล่าวมานี้ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ชี้ว่าห้องรายนี้เป็นเคหะที่อยู่อาศัยอยู่ในความคุ้มครองแห่งพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯชอบแล้ว

พิพากษายืน