คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 617/2498

เช่าห้องที่อยู่ในทำเลการค้าเพื่อการค้า และได้ทำการค้า ถึงแม้จำเลยจะอยู่อาศัยในห้องนี้มาช้านานก็ไม่เป็นเคหะอันจะได้รับความคุ้มครอง ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่และเรียกสถานที่เช่าคืน

จำเลยให้การว่าได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า ฯ โจทก์ไม่มีสิทธิฟ้อง

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ขับไล่จำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยทำสัญญาเช่า (ห้องพิพาท) เพื่อการค้า จำเลยได้ทำการค้ามีการขายยารักษาโรคและทำการรักษาโรคในห้องพิพาท และก็ได้ทำมาตั้งแต่บิดาของจำเลยซึ่งเป็นเวลาถึง ๒๐ กว่าปีมาแล้ว ห้องพิพาทอยู่ในทำเลการค้า ศาลฎีกาเห็นว่าแม้จำเลยกับครอบครัวได้อาศัยอยู่ในห้องนี้ด้วย ห้องพิพาทก็มิใช่เป็นเคหะตามความหมายแห่ง พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ จำเลยย่อมไม่ได้รับความคุ้มครอง

จึงพิพากษายืน