ข้อเท็ดจิงได้ความว่า จำเลยเปนผู้ไหย่บ้านได้จับกุมนายสมลูกบ้าน ไนความผิดถานทอดแหจับสัตว์น้ำไนที่ผูกขาดโดยไช้แหจับสัตว์น้ำมิได้เสียอาชญาบัตร จำเลยได้ไช้แหจับสัตว์น้ำมิได้เสียอาชญาบัตร จำเลยได้ไช้ไห้นายสมไปตามนางหวานมารดา แล้วบอกกับนางหวานว่าจับแหจากนายสม แหไม่มีค่าน้ำต้องเสียค่าปรับ ๔ ตำลึง และไนที่สุดว่าจะเอา ๑๐ บาท และจำเลยได้สั่งกำชับนายสมมิไห้พูดเรื่องนี้กับผู้อื่นและไนที่สุดเมื่อได้เงินแล้ว จำเลยก็ปล่อยตัวนายสมไป
สาลดีกาตัดสินว่า แม้จำเลยจะไม่ได้ไช้คำพูดบังคับนางหวานโดยตรง แต่การกะทำของจำเลยก็เห็นได้ว่าเปนการบังคับไห้นางหวานไห้เงินแก่ตน มิฉะนั้นจะจัดการไปตามหน้าที่เปนการไช้อำนาดไนตำแหน่งหน้าที่โดยทางมิชอบเงินที่นางหวานไห้จำเลยนี้เปนประโยชน์อันจำเลยมิควนจะได้ตามกดหมาย การกะทำของจำเลยจึงต้องด้วยกดหมายอาญา ม. ๑๓๖ พิพากสายืนตามสาลอุธรน์ซึ่งกลับคำพิพากสาสาลชั้นต้น.