โจทก์ฟ้องว่าทางเดินตามแผนที่ท้ายฟ้อง โจทก์กับบริวารใช้เดินไปมาจากบ้านสู่ถนนหลวงมากกว่า 20 ปี จึงเป็นภารจำยอม โจทก์มีสิทธิใช้กว้าง 1.20 เมตร ยาวจากบ้านโจทก์ไปถึงถนนหลวงประมาณ 50 เมตรจำเลยที่ 2 ด้วยความยินยอมของจำเลยที่ 1 จัดทำส้วมซึมให้รุกล้ำเข้ามาในทางเดินนี้ประมาณ .75 เมตร และรื้อสะพานไม้ที่โจทก์ทำไว้ขอให้พิพากษาว่าทางพิพาทเป็นทางเดินภารจำยอม ให้จำเลยรื้อส้วมและสิ่งปลูกสร้างกีดกั้นออกไป ฯลฯ
จำเลยให้การว่าทางเดินตามฟ้องไม่เคยมีมาก่อน โจทก์เคยฟ้องจำเลยที่ 2 กับพวกเกี่ยวกับทางเดิน ส้วม และสะพานไม้ ตลอดจนเรียกค่าเสียหาย คดีถึงที่สุดโดยศาลพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ตามสำนวนคดีแพ่งแดงที่ 5/2500 โจทก์กลับมาฟ้องคดีนี้อีก จึงเป็นการฟ้องซ้ำ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าทางเดินพิพาทในที่ดินจำเลยที่ 1 เป็นทางภารจำยอมให้จำเลยที่ 2 รื้อส้วมและสิ่งปลูกสร้างออกไป ฯลฯ
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ปัญหามีว่าฟ้องโจทก์คดีนี้ฟ้องซ้ำกับคดีของศาลจังหวัดปากพนังเลขแดงที่ 5/2500 หรือไม่ ศาลฎีกาเห็นว่าในคดีแดงที่ 5/2500 นั้นศาลฎีกาได้พิพากษายกฟ้อง เพราะฟ้องไม่บรรยายข้อเท็จจริงยืนยันว่าทางพิพาทตามฟ้องนั้นเป็นทางสาธารณะ ทางภารจำยอมหรือทางจำเป็นไม่ได้วินิจฉัยในประเด็นข้อพิพาทกันด้วยเรื่องทางเดินภารจำยอมรายพิพาทหรือไม่ ฉะนั้น คดีนี้จึงไม่เป็นการรื้อร้องฟ้องกันอีกในประเด็นที่ได้วินิจฉัย โดยอาศัยเหตุอย่างเดียวกัน ไม่เป็นฟ้องซ้ำ ส่วนข้อเท็จจริงนั้นศาลฎีกาฟังว่าทางพิพาทเป็นภารจำยอม
พิพากษายืน