โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ ขายฝากที่พิพาทไว้กับโจทก์แล้วไม่ไถ่ถอนภายในกำหนดจนที่พิพาทหลุดเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ แล้วไม่ยอมรื้อถอนบ้านเรือนออกไปจากที่พิพาทขอให้ศาลพิพากษาขับไล่และให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย
จำเลยให้การว่าไม่เคยขายฝากที่พิพาทไว้กับโจทก์ แต่เคยลงชื่อในใบมอบอำนาจให้นางละมูลนำไปจัดการแบ่งแยกที่พิพาท นางละมูลสมคบกับโจทก์กรอกข้อความในใบมอบอำนาจขายฝากที่พิพาทไว้กับโจทก์ การขายฝากไม่ผูกพันจำเลย โจทก์ไม่เสียหายขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า คดีฟังไม่ได้ว่าโจทก์ใช้สิทธิโดยไม่สุจริต สัญญาขายฝากมีผลตามกฎหมาย จำเลยไม่ออกหลังจากพ้นกำหนดเวลาไถ่ถอนเป็นละเมิด พิพากษาขับไล่และให้จำเลยร่วมกันใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์
จำเลยทั้งสองอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยทั้งสองฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ ๑ ได้ลงชื่อในใบมอบอำนาจ นางละมูลได้นำใบมอบอำนาจนั้นไปกรอกข้อความขายฝากที่พิพาทไว้กับโจทก์ ที่โจทก์รับซื้อฝากไว้เนื่องจากนางละมูลและสามีเป็นลูกหนี้โจทก์ จึงฟังได้ว่าโจทก์รับซื้อที่พิพาทไว้โดยสุจริต สำหรับราคาขายฝากกับราคาไถ่ถอนเท่ากันนั้นมิใช่สิ่งซึ่งแสดงถึงความไม่บริสุทธิของโจทก์ แม้จะมีการกรอกข้อความในใบมอบอำนาจในภายหลัง การที่จำเลยลงชื่อในใบมอบอำนาจโดยมิได้กรอกข้อความเพื่อให้ผู้อื่นทำการแทนนั้น ถือว่าเป็นการกระทำที่ทำให้บุคคลภายนอกหลงเชื่อ จำเลยจึงต้องรับผิดต่อโจทก์ซึ่งเป็นบุคคลภายนอก ผู้รับซื้อฝากโดยสุจริต ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๘๒๑, ๘๒๒
พิพากษายืน