คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 700/2499

การที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยฟังว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายโดยทางป้องกันพอสมควรแก่เหตุเช่นนี้ โจทก์จะฎีกาว่าเป็นการกระทำเกินสมควรแก่เหตุก็เป็นการคัดค้านในข้อเท็จจริงต้องห้าม (อ้างฎีกาที่ 931/2494)

เมื่อศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยใช้ขวดทำร้ายผู้เสียหาย และศาลอุทธรณ์อาศัยหลักฐานในสำนวนวินิจฉัยต่อไป แต่ไม่ฟังว่าบาดแผลที่หน้าแข้งของผู้เสียหายเกิดจากการกระทำของจำเลย ดังนี้หาใช่เป็นการฟังข้อเท็จจริงนอกเหนือตรงกันข้ามกับหลักฐานไม่แต่เป็นข้อเท็จจริง โจทก์จะฎีกาหาได้ไม่.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยใช้ขวดมีดตีฟันนายวัชระ นายตรวจสรรพสามิต บาดเจ็บสาหัส

จำเลยต่อสู้ว่ดึแล้วชายคนหนึ่งเมามีมีดเข้าไปในที่อยู่อาศัยจำเลยพบกอฮอล์จุดไฟก็หาว่าเป็นสุราเถื่อนและเอาธนบัตรของจำเลยใส่กระเป๋า จำเลยแย่งจึงสู้กัน เป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ ชายนั้นไม่ได้แสดงว่าเป็นเจ้าพนักงาน

ศาลชั้นต้นเห็นว่าเป็นการป้องกันตัวและทรัพย์พอสมควรแก่เหตุ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาอ้างว่าเป็นปัญหาข้อ ก.ม.

ศาลฎีกาพิเคราะห์แล้ว คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าจำเลยได้ทำร้ายนายวัชระ โดยทางป้องกันพอสมควรแก่เหตุ ฝ่ายโจทก์คัดค้านว่ากระทำเกินสมควรแก่เหตุ จึงเป็นการคัดค้านในข้อเท็จจริง หาใช่เป็นปัญหาข้อ ก.ม.ไม่ ตามคำพิพากษาฎีกาที่ ๙๓๑/๒๔๙๗

ศาลฎีกาพิเคราะห์แล้วเห็นว่าศาลชั้นต้นเชื่อข้อเท็จจริงเพียงว่าจำเลยใช้ขวดทำร้ายนายวัชระ ก็ชี้ขาดเท่านั้น อนึ่งเมื่อโจทก์อุทธรณ์ขอให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาว่าควรเชื่อว่าตอนในวัดจำเลยได้ทำร้ายนายวัชระด้วย ศาลอุทธรณ์ก็ได้อาศัยหลักฐานตามท้องสำนวนวินิจฉัยให้ และไม่ฟังว่าบาดแผลที่น่าแข้งนายวัชระ เกิดจากการกระทำของจำเลย คดีจึงเป็นปัญหาข้อเท็จจริงโดยแท้ จึงพิพากษาให้ยกฎีกาของโจทก์.