คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 708/2493

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 259 โดยกล่าวว่า จำเลยขับรถยนต์โดยปราศจากความระมัดระวัง ฯลฯ ชนผู้เสียหายเจ็บสาหัสเพราะต้องทนทุกข์เวทนากลาและไม่สามารถประกอบอาชีพได้ตามปกติเกินกว่า 20 วัน จำเลยรับสารภาพไม่ต่อสู้ประการใด ดังนี้ศาลต้องฟังตามคำรับของจำเลยว่า ผู้เสียหายบาดเจ็บสาหัสตามฟ้อง จะยกเอาแต่ฐานแผลภายนอกจามใบชันสุตรซึ่งไม่เกี่ยวถึงความบอบซ้ำภายในมาวินิจฉัยว่า บาดเจ็บเล็กน้อยไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขับรถยนต์โดยสารปราศจากความระมัดระวัง โดยขับเลียงวงกว้างเกินขอบถนนเป็นเหตุให้ชน ป.บาดเจ็บสาหัส เพราะต้อทนทุกข์เวทยานานเกินกว่า ๒๐ วัน ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๕๙ จำเลยรับว่าได้กระทำผิดจริง ไม่ขอสืบพยานต่อสู้ประการใด

ศาลชั้นต้นเห็นว่า บาดแผลของ ป.เพียงถลอกและบวนเท่านั้น ไม่ถึงสาหัส พิพากษาจำคุก ๕วัน ปรับ ๒๕ บาท ตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๘ โดยลดกึ่งหนึ่งแล้ว ยกโทษจำ

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขับรถยนต์ชน ป.บาดเจ็บถึงสาหัส จำเลยก็รับสารภาพตามฟ้อง ไม่มีเหตุควรฟังเป็นอย่างอื่น พิพากษาแก้ให้จำคุก ๔ เดือนตามมาตรา ๒๕๙ โดยลดกึ่งหนึ่งแล้ว

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้จำเลยยอมรับสารภาพตามข้อหาไม่มีข้อต่อสู้อย่างใด จึงฟังได้ตามฟ้องโดยมิต้องสืบพยาน คำฟ้องแสดงชัดว่า ป. ได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ในใบชันสูตรก็ลงว่า" ถูกของแข็งกระแทกอย่างแรง ฯลฯ รักษาประมาณ ๓ สัปดาห์" ภายนอกไม่เกี่ยวถึงความบอบซ้ำภายในจะเอาฐานแผลตามใบชันสุตรมาเป็นหลักฐานว่าบาดเจ็บเล็กน้อยไม่ได้ ต้องฟังตามคำรับสารภาพของจำเลยว่า ป.ได้รับบาดเจ็บสาหัสตามฟ้อง

พิพากษายืน