คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 726/2496

การป่วยเป็นโรคลมจุกเสียดไม่ใช่โรคระบาดดังประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1663 บัญญัติไว้ฉะนั้นแม้ผู้ป่วยใกล้จะตาย ก็ย่อมจะทำพินัยกรรมด้วยวาจาไม่ได้

โจทก์ฟ้องขอแบ่งมรดกนางหลี ผู้เป็นยาย

จำเลยต่อสู้ว่า นางหลีได้ทำพินัยกรรมด้วยวาจาเกี่ยวกับการป่วยไข้โดยปัจจุบันทันด่วน ทำขึ้นในภาวะฉุกเฉิน โจทก์มีส่วนตามพินัยกรรมนั้นแล้วจะเอาเกินไม่ได้

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า พินัยกรรมที่กล่าวเป็นโมฆะพิพากษาให้แบ่งมรดกนางหลีให้โจทก์ตามฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาพิจารณาแล้ว สงสัยไม่เชื่อว่า นางหลีได้ทำพินัยกรรมด้วยวาจาดังศาลชั้นต้นวินิจฉัยมา และยังเห็นว่าการป่วยเป็นโรคลมจุกเสียด ก็ไม่ใช่โรคระบาดดังประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1663 บัญญัติไว้ จะยึดเอาเหตุเพียงว่า ผู้ใดป่วยไข้ใกล้จะตายยอมทำพินัยกรรมด้วยวาจาได้ แม้เป็นการป่วยไข้ด้วยโรคธรรมดาเช่นคดีนี้แล้ว คำว่าโรคระบาดในมาตรานี้ ก็ไร้ความหมายจึงเป็นพินัยกรรมที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย

จึงพิพากษายืน