คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 732/2496

ในกรณีที่คู่ความยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้น ที่ปฏิเสธไม่ยอมรับอุทธรณ์เพราะยื่นเกินกำหนดเวลานั้น เมื่อ ศาลอุทธรณ์ได้มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้นหรือมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์แล้ว คำสั่งของศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่ สุดตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 236 คู่ความจะฎีกาต่อไปมิได้./

คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยแพ้คดีได้อ่านคำพิพากษาให้จำเลยฟังเมื่อวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๔๙๖ จำเลยยื่นอุทธรณ์ ในวันที่ ๓ มีนาคม ๒๔๙๖ ศาลชั้นต้นสั่งว่า อุทธรณ์ของจำเลยขาดอายุความ จึงไม่รับ

จำเลยอุทธรณ์คำสั่งที่ไม่รับอุทธรณ์,

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ศาลชั้นต้นไม่รับอุทธรณ์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของจำเลยเสีย.

จำเลยฎีกาต่อมา

ศาลฎีกาประชุมปรึกษาแล้ว ในกรณีที่คู่ความยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้น ที่ปฏิเสธไม่ยอมรับอุทธรณ์นี้ เมื่อศาล อุทธรณ์มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น หรือมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์แล้ว คำสั่งศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตาม ป.ม.วิ. แพ่งมาตรา ๒๓๖ คู่ความจะฎีกาต่อไปไม่ได้.

จึงให้ยกฎีกาของจำเลยเสีย./