โจทฟ้องว่าจำเลยขับรถรางโดยประมาทอันเปนผิดตามพระราชบัญญัติจราจร
จำเลยไห้การปติเสธ
สาลชั้นต้นและสาลอุธรน์วินิฉัยต้องกันว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก ๒๔๗๗ มาตรา ๒๙ และพระราชบัญญัติจราจรทางบก (ฉบับที่ ๓) ๒๔๘๑ มาตรา ๔ ไห้ปรับ ๓๐ บาท
จำเลยดีกาว่า คดีนี้เปนคดีแพ่งอัยการไม่มีอำนาดเปนโจทฟ้อง เรื่องของจำเลยไม่ผิดบทมาตราแห่งพระราชบัญญัติจราจรที่โจทอ้าง
สาลดีกาเห็นว่า พระราชบัญญัติจราจรทางบก ๒๔๗๗ มาตรา ๒๙(๔) มีความว่า ห้ามมิไห้ผู้ไดขับรถโดยประมาทและไนตอนท้ายว่าไห้ไช้มาตรานี้บังคับตลอดถึงรถรางโดยประมาท ก็จะต้องมีโทสตามมาตรา ๖๖ ของพระราชบัญญัติจราจรทางาบก (ฉบับที่ ๓) ๒๔๘๑ ไนถานฝ่าฝืนบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติจราจรทางบก ๒๔๗๗ การกะทำของจำเลยที่โจทฟ้อง จึงเปนคดีอาญาซึ่งตามประมวนกดหมายวิธีพิจารนาความอาญามาตรา ๒๘ พนักงานอัยการมีอำนาดฟ้องต่อสาลได้ จึงพิพากสายืน